Axelle Red - Kleine stem in galmende grot
Sportpaleis, Merksem, 7 mei 2009
Al vijftien jaar betovert Axelle Red ons met haar soulvolle popmuziek. Met haar hese stem en betoverende uitstraling weet de Limburgse als geen ander een brug te slaan tussen chanson en jazzy soul. De laatste jaren verbleef mademoiselle Red voornamelijk in de coulissen. Af en toe verscheen ze in een talkshow of stond ze in een designeroutfitje te pronken als fotomodel. Dit jaar besloot Axelle de overstap van het Frans naar het Engels te maken, wat door de fans maar lauwtjes werd gesmaakt. Er doen zelfs geruchten de ronde dat Axelle haar cd zelfs opnieuw zou opnemen in het Frans. Hoe dan ook, hoog tijd om het Sportpaleis in te palmen en een wervelende show neer te zetten.
Een ondoorzichtige klamboe in het midden van het Sportpaleis verborg de muzikanten. Toen het doek werd opgehaald, kregen we zicht op het ronde podium in het midden van de zaal. Tussen haar pianist, drummer, bassist en gitaristen in stond Axelle, die vanaf opener Le Monde Tourne Mal probeerde om een goed plekje te vinden op dat ronde podium. De bekende sportpaleisgalm verzoop het geluid helaas vakkundig. Haar stem kwam amper boven de instrumenten uit. Wat voor uitstraling deze mademoiselle ook heeft, haar fragiele, kleine stemmetje droeg niet tot in de nok.
Ook het langzaam roterende podium leek vooral een hinderpaal. Axelle wist amper waar ze post diende te vatten om de zaal te bespelen. De lauwe reacties de hele avond lang spraken, wat dat betreft, meer dan duidelijke taal. Ook de komst van Tom Barman die de bluesy song She's Defective kracht kwam bijzetten, bracht weinig zoden aan de dijk. Barman moest zelfs zijn tekst van enkele pancartes aflezen en verdween nadien snel in de coulissen.
Het geheel oogde weinig professioneel. Toen Axelle haar band voorstelde, kon ze het niet laten het cv van elke muzikant uitvoerig uit de doeken te doen, wat op den duur een chronisch geval van namedropping werd, op het gênante af.
Pas bij de piano-ballade Je Me Fâche bewees Axelle toch ook krachtig uit de hoek te kunnen komen en zette ze met de lange uithaal op het einde voor één keer toch een beetje ons nekhaar overeind. Maar de slappe versies van Kennedy Boulevard of Sensualité die daarop volgden maakten opnieuw amper indruk.
Na tweeëneenhalf uur hadden we het al lang gehad en waren we vooral blij de frisse lucht op te zoeken. Te hoog gemikt voor een kleine stem, die het vooral moet hebben van haar uitstraling en een handjevol hits.