Autumn Falls 2019: Nihiloxica - Weggebeukte stress
Het Bos, Antwerpen, 26 september 2019
Autumn Falls is begonnen en geen enkele avond tussen 21 september en 21 december die beter aantoont welke diversiteit aan muziek daarop zal passeren als deze met de grootstedelijke melting pot van Hun Hun en de traditionele drumgeluiden van Nihiloxica. Weinig mensen vonden de weg naar Het Bos, maar wie er was genas van al zijn kwalen. Wij dan toch...
Kijken naar Hun Hun was ongeveer zo boeiend als kijken naar een zandloper waaruit het zand loopt. De tweelingbroers Jimmy en Noë Moens stonden immers face to face over de synths gebogen in een beige vest en deden niet aan interactie of visuals om de auditieve spielereien te ondersteunen. Gelukkig maakten die veel goed en met die oriëntaalse feel in o.a. PunchTürk en Arkin’s Trilogy legden ze een gammel bruggetje naar het echte exotische werk dat later zou volgen. Meer dan twee synths, een meelopende laptop en wat samples uit oude Turkse b-films hadden de broers niet nodig om originele dansmuziek te maken, maar een beetje peper in het holletje had toch geen kwaad gekund.
De integrale set van Hun Hun is te vinden op Bandcamp in de studioversies, want de broers speelden die vijf nummers exact in deze volgorde.
Ook al begon Hun Hun ongeveer een half uur te laat aan de set, toch beklommen de heren van Nihiloxica net om 22 uur het podium. Of toch vier van hen. Twee leden van het het Bugandese Nilotika Cultural Ensemble en de twee Britse bleekscheten: drummer Spooky J, die zorgde voor de jazz-toets en synthman Peter Jones.
Zij ontketenden meteen hun duivels in Bwula, een song die nog niet werd vastgelegd op een van de twee ep’s (‘Nihiloxica’ uit 2017 en het recente ‘Biiri’). Meteen werd duidelijk hoe spannend de clash tussen de westerse en de traditionele Oegandese klinkt. Vanaf de tweede song kregen zij versterking van nog twee drummers. En terwijl de Afrikanen elf nummers lang de engalabi’s (soort djembé met langere, spits toelopende buis), namunjoloba (kleine houten drums, bespannen met dierenvel), ensasi’s (shakers) en bakisimba’s (houten basdrums, bespannen met dierenvel) geselden, liet Jones de synths krijsen als agressieve bavianen, dan weer onaards trillen als daalde er een ufo neer in de jungle.
Zang komt er weinig of niet aan te pas bij deze band, al krijste Aineomugisha Alimansi Wanzu af en toe wat in de microfoon en lachte hij af en toe demonisch als was hij één of andere sinistere medicijnman. Alleen in het eenentwintig minuten lange Endongo kon je even echt spreken van zingen. Maar daar draait het dus niet om bij deze band. Alles draait om de ritmes en die leken uit een onuitputtelijke bron te komen. Aan dansen was dan ook geen ontkomen aan, al geven we grif toe dat we in onze vorige levens nooit een Afrikaan waren. We dachten geweldige moves in huis te hebben, maar toen een Afrikaanse zuster zich op de dansvloer begaf, konden wij alleen nog maar bewonderend toekijken.
Ook de zes mannen op het podium lachten de tanden bloot en smeten zich nog feller. De drumstokken leken in het licht van de spots uiteen te waaieren en de synths deden de apocalyps nabij lijken. Een show van Nihiloxica laat zich eigenlijk niet in woorden vatten. Wat opgewekt werd, was pure oerkracht. En die werkte nog louterend ook, want ondanks het gebeuk op middenrif en trommelvliezen, bleek de midweekse stresshoofdpijn na afloop helemaal weg. Sterk aan te raden dus!