Autumn Falls 2016: Oaktree - Ongestraft hinkelen op twee gedachten

undefined, 20 november 2016

11 november, Wapenstilstand. Een dag die je vereenzelvigt met kou en duisternis. Een ideale dag om een Autumn Falls-concert mee te pikken. De soundtrack van onze 11 november werd live gebracht in Muziekclub N9 door het sfeervolle en betoverende Oaktree.

Eerst mocht Billie Rodney de arena in. De band rond de ravissante Bie Van Landeghem maakte reeds naam als finalist van de recentste editie van Humo’s Rock Rally. Daar waar ze zich toen door een band liet bijstaan, was het nu in een akoestische setting.

Van bij openingssong Crowded Sea viel nogmaals op met wat voor gemak en intensiteit Van Landeghem staat te zingen. Bovendien verandert ze, van zodra ze zich in een song vastbijt, in een echte diva; dit in tegenstelling tot het bijna bedeesde meisje dat we tussen de nummers door wat onwennig op het podium zagen staan.

Billie Rodney toonde tijdens haar korte set in alle rust een volledig arsenaal aan nuances met een rokerige jazzversie van Heartbroken Clown, een ingetogen, melancholisch Show en het in de Rock Rally al fantastische, meeslepende en intrigerende Katie.

Oaktree had onze nieuwsgierigheid geprikkeld had met een liveversie van La Fin, die ze voor Sabam op Deep In The Woods opnamen. Met openingssong Late Bloomer werden we op sleeptouw genomen op een trip doorheen het donkere universum van Adriaan De Roover en zijn band, waar sfeer en schoonheid het leidmotief zijn.

Molecule klonk behoorlijk zwaar en loom, maar de combinatie met I Still Feel zorgde voor een abrupte omslag naar een clubby track. Soberheid was dan weer troef in Ghost, waarin de zang vrij uitzonderlijk een prominente plaats kreeg.

Het nukkige Viooltje liet zich moeilijk voor een gat vangen en, waar we dachten dat de titel misleidend was, moesten we tijdens het nummer onze mening herzien, aangezien de viool de rode draad bleek. Het contrast met het weemoedige, zachte en meeslepende A Little Tenderness kon haast niet groter zijn.

Tot slot en ook wel toepasselijk kregen we La Fin voor de kiezen, waarin finaal nog eens alles uit de kast werd gehaald in een lange en fascinerende opbouw om duimen en vingers van af te likken.

Oaktree slaagde erin om constant op twee gedachten te hinkelen zonder zichzelf daarbij te tackelen; Zwaar versus licht, open tegen gesloten en weemoedig ten aanzien van euforisch. Daarbij werd steeds heel veel gevoel in de nummers gelegd en werden, qua compositie, alles behalve de platgetreden paden betreden. Dat het een schone avond was!