Autumn Falls 2015: Wavves - Euforie

Charlatan, Gent, 22 november 2015

Gisteren was een uitverkochte Charlatan de place to be voor liefhebbers van de betere surfpunk/garagerock. Er was geen betere plaats dan dit oord des verderfs om Wavves zijn duivels te laten ontbinden. 

De set begon met één minuut noise (“because fuck silence”) als eerbetoon aan de slachtoffers van de aanslag in concertzaal Bataclan vorige week vrijdag, om dan meteen in de set te beuken met Sail To The Sun en het magistrale Idiot.

Voor een punkband is Wavves echt wel goed op elkaar ingespeeld; vooral dankzij Brian Hill. De drummer houdt de band in de pas en het tempo hoog. Zoals Hill zijn ridecimbaal kan berijden, hebben we nog niet veel (punk)drummers zien doen.

De band speelde ook No Life For Me, een song vanop het collaboratiealbum met Cloud Nothings, waarop Williams de strijd aangaat met de angst om bekend te zijn. Het doet denken aan 'Here & Nowhere Else', het donkere, cynische album van Cloud Nothings, waarin kompaan Dylan Baldi ook zijn existentiële crisis bezingt. Al doet Wavves dat op zijn eigen, vrolijke (of ironische) manier.

Voor een band, die zweert bij songs onder de drie minuten, zijn de stiltes tussen de songs echt wel te lang. Stemmen is natuurlijk noodzakelijk, maar de band verloor daar vaak de spanning en energie, die het opgebouwd had. Gelukkig kondigde frontman Nathan Williams de songs vaak op een amusante manier en in een erg beeldende taal aan. Wat dacht u van: “This is a love song, it’s about Scotch”, of deze: "Who would you rather fuck: Putin or Stalin? Here’s Post Acid" ?

En bij dat laatstgenoemde nummer zat het er boenk op. Post Acid werd venijnig gespeeld en het publiek sprong wild tegen elkaar op, terwijl ze Williams' levenswijsheden naar hem terugschreeuwden. De song werd, op algemeen verzoek, gevolgd door nieuwste single Way To Much, die luidkeels meegezongen werd; alsof het een voetbalhymne was. Daarna volgde het excellente Pony, nog een song van het nieuwste album.

Een punkoptreden, dat betekent vaak twintig songs, die quasi dezelfde zijn; bij Wavves was dat niet het geval. Met een grote back catalogue om op terug te vallen, brachten ze veel afwisseling in de set. De songs vlogen nog sneller voorbij dan de tijd.

Dat ze, naar eigen zeggen, geen zin hadden om te bissen en dus gewoon de encorenummers in de set verwerkten kwam niet echt als een verrassing. Doorbraakindierockhitje King Of The Beach en het meppende Demon To Lean On deed de zaal daveren. De intro van Green Eyes werd een echt meezingmoment om dan nog één keer alles los te gooien. Er werd gesprongen, meegebruld, gedanst zoals het hoort bij een optreden. Daags nadien zou de band in Parijs staan; dat die minuut noise daar luider moge klinken dan ooit.