Autumn Falls 2015: Titus Andronicus, Afterpartees - Schakeringen
Nijdrop, Opwijk, 22 november 2015
Hoe ga je om met een manische depressie? Je kan pillen slikken en je emotionele pieken en dalen afvlakken. Of je kan je leven nemen zoals het komt. Patrick Stickles, frontman van Titus Andronicus kiest voor het laatste. En dat weerspiegelt zich in zijn muziek.
Very Strokes. Dat was de eerste gedachte toen het vrolijk huppelende, uit Nederlands Limburg afkomstige (en dat luid adverterend) Afterpartees aan de slag ging in de Nijdrop in Opwijk. Maar waar de Amerikanen dezer dagen amper nog plezier aan muziek lijken te beleven, is het voor deze jongens een way of life. Zij amuseren zich te pletter en trekken zich verder van het toch eerder stoïcijnse publiek weinig aan. En dat was hartverwarmend en fris. Bovendien zijn - niet onbelangrijk - ook de liedjes meer dan genietbaar.
En dan was er Titus Andronicus. Frontman Patrick Stickles, vel over been, de knoken langs alle kanten door het vel priemend, ziet eruit alsof hij net uit een concentratiekamp is ontsnapt, maar dat weerhoudt hem er niet van om zich helemaal te smijten. Doorsnee is deze groep nu eenmaal niet en zal ze nooit worden. Dat bleek ook aan de songkeuze. Want Stickles toonde op zijn eigen manier dat hij wel degelijk wist waar hij aan het spelen was. Daarvoor was de keuze voor de opener gevallen op het in dit geval veelzeggende Upon Viewing Brueghel's 'Landscape With The Fall Of Icarus', waarmee het concert, rammelend en rommelig, maar wel begeesterd en enthousiast, van start ging.
De rotatie van de groepsleden is - in vergelijking met andere bands - fenomenaal, hoewel Stickles nu toch al een aantal jaren min of meer dezelfde mensen rond zich heeft geschaard. En dat ze genoten van het spelen was aan allerlei details te zien. De Status Quo-persiflage (het ritmisch heen en weer wiegen met de gitaren) tijdens Fatal Flaw was er daar één van, maar dat kon zich evengoed muzikaal uiten; door schouder aan schouder te soleren met mede-gitarist Adam Reich in het enige bisnummer Fear And Loathing In Mahwah, NJ bijvoorbeeld.
De songs werden ook nooit als dusdanig gepresenteerd. Eerder werd er - net als Titus Andronicus dat op plaat doet trouwens - geopteerd om de songs in clusters te spelen. Dan werd je als toeschouwer meegesleurd doorheen een aantal songs, die naadloos, op het aftikken van de drummer hier of daar na, in elkaar vervloeiden. Dan hoorde je een typische rock-'n-rollsong als Mr E. Mann langzaam verworden tot Fired Up om vervolgens uit te barsten in de muzikale trap tegen de schenen die Dimed Out is.
Het typeert de band helemaal. Het ene moment werd je gestreeld door een No Future Part One, het volgende kreeg je een muilpeer van jewelste en vroeg je je af wat er gebeurd was. Het sluit allemaal naadloos aan bij Stickles' manische depressie, die iemand ook van euforisch naar terneergeslagen kan brengen binnen enkele seconden. Daar ligt waarschijnlijk de kracht van deze band, terwijl het meteen ook de grootste zwakte is. Gewoon omdat het van de toeschouwers een enorm aanpassingsvermogen vraagt. Zoals ook bleek tijdens dit concert.
Het was goed. En als de band vanavond ergens in de buurt speelde, zouden we waarschijnlijk opnieuw gaan. Gegarandeerd immers dat de setlist er daar weer helemaal anders zal uitzien met als enige constante de enorme schakeringen.