Autumn Falls 2015: Raketkanon - Gruizelige schoonheid

Ancienne Belgique, Brussel, 5 december 2015

In het kader: het ijzer niet laten afkoelen maar smeden wanneer het heet is, stond Raketkanon gisteren in de Ancienne Belgique om het einde van hun tour te vieren. Een tour die hen naar alle vuile hoeken en krochten van Europa bracht en daarmee hun naam stevig in de verf zette als de beste Belgische liveband van het moment.

Autumn Falls 2015: Raketkanon - Gruizelige schoonheid



Een uitverkochte box was het gisteren zelfs, en dat lijkt ons niet meer dan logisch. De wildste verhalen doen dan ook de ronde over hun live performance, en wie ze ook effectief in levende lijve bezig heeft gezien vergeet dat allicht niet snel – als u ons even excuseert gaan we de wonden die we opgelopen hebben tijdens Leffingeleuren nog even ontsmetten. Een mengelmoes van gekrijs, mokerdrums, distortion, klereherrie, bevrijdende killerriffs en synths die bol staan van de statische elektriciteit zijn nog steeds de reden waarom wij badend in het zweet wakker schudden s’nachts. Een angstdroom die ons al maandenlang achtervolgt.

Je verwacht iets van zo’n uitverkochte zaal natuurlijk als je met je demonen oog in oog komt te staan na al die slopende nachten. En dan blijken die demonen best nog sympathieke gasten te zijn. De dankbaarheid was groot voor het talrijk opgekomen publiek. Publiek die voor hen een kaartje gekocht hadden, en voor niemand anders. Verdorie nog aan toe: er konden zelfs enkele met de hand gevormde hartjes af, terwijl wij toch een stamp in ons kloten of een welgemikte kopstoot hadden verwacht.

Kwamen mee op bezoek: een bezwerende Harald, waarbij toetsenist Lode Vlaeminck zich net geen hernia sprong en zijn huilende synths eens treffelijk mee op de proef stelde. Nico Van Der Eeken, die het kwijl van drummer Pieter de Wilde langs beide zeiden uit zijn mond naar beneden liet lopen, Herman, Florent en Abraham, het trio die de straten van uw gehoorgang onveilig maakt en uiteraard de juffers Judith, Elsa en Suzanne, waarbij de laatste zich vooral als een feeks gedroeg. Eenmaal serieus op toerental gekomen ondervond gitarist Jef Verbeeck bij laatstgenoemde namelijk enkele technische mankementen. Spijtig, maar uiteindelijk uitstekend zijn plan mee getrokken. Het was trouwens al een tijdje geleden dat we nog zo’n gemeende “fuck” hadden gehoord.

En dat allemaal terwijl zanger Pieter-Paul Devos rondsprong alsof er overal spinnen langs zijn ledematen kropen en over het publiek kronkelde als was hij een worm die na jaren vanonder een baksteen te hebben geleefd voor het eerst terug zonlicht zag. Ook Anna, nog steeds ruikend naar het hellevuur en afsluiter Pjotr dokkerden als zwaar metaal over primitieve kasseiwegen. Maar zoals gezegd; het was eerder een gezellig familiefeest waar enkelen een neut teveel ophadden, dan een braspartij waar ze zo gekend voor zijn.

Wie een blik werpt op het – overigens prachtige – fotoboek van de band, naar de hand van Anton Coene en Tom Roelofs, ziet vertrappelde lijken liggen, meurende okselvijvers en een occasionele bloot geslachtsorgaan passeren. Daar zijn we gisteren toch allemaal aardig van gespaard gebleven. Aan het meisje te horen die voor het optreden naast ons stond en haar lief stevig rond haar knelde met de boodschap: “ik wil niet in de pit belanden hoor” en zanger Devos die na Florent aangaf dat we moeten “zorgen voor elkaar want niet iedereen gaat elke dag naar de gym” zal deze vredige vertoning wel de bedoeling geweest zijn. Wij kunnen weer gerust gaan slapen.

5 december 2015
Joris Roobroeck