Autumn Falls 2015: Kurt Vile & The Violators - Vertroosting, (oor)verdoving en een snuifje liefde
Ancienne Belgique, Brussel, 2 november 2015
Rottende bladeren als symptoom van een natuur in verval. De dagen verdonkeren, de weemoed sluipt rond. Tegenover die somberte staat de kleurenpracht, het avondrood en de knusheid van een verwarmd nest terwijl de koude buiten langzaam overneemt. Tijd dus voor Autumn Falls in de Ancienne Belgique. De soundtrack van de herfst was gisteren in handen van een achteloze, ietwat verlegen folkbard uit Philly.
Zijn entree was kort, krachtig en sympathiek: “'Sup?’”. Vile windt er niet graag doekjes om: spelen maar. Het frêle lijfje achter de microfoon werd voor een derde bedekt met hoofdhaar, waardoor we voor de helft van de tijd naar een zingende haarbal zaten te kijken. No offence, Kurt. Met zijn tenger gestel, lange haren, landerige zangstijl en bijwijlen melodieuze folkmelancholica wordt hij in zijn thuisland her en der bestempeld als dé neohippie, al zal hij dat zelf waarschijnlijk niet graag horen.
Een tjokvolle Ancienne Belgique kon zijn hart ophalen aan Dust Bunnies en de single Pretty Pimpin’ van zijn nieuwste opus ‘b’lieve i’m goin down..'. Even vreesden we voor koudwatervrees: de indiefolkers kwamen nogal slap uit de startblokken en Vile leek er aanvankelijk niet zo veel zin in te hebben. Maar langzaam werd duidelijk dat Kurt gewoon Kurt is. Toen hij een banjo bovenhaalde voor I’m an Outlaw schoof het publiek dichter bij de smeulende kachel op de planken en smolt alle vrees weg. Folkpoëzie van de bovenste plank om de herfstblues te verdringen. Onder de blauwige spots stal Kurt Vile harten met zijn swingende americana, breekbare plukjes folk en onstuimige, psychedelische rockpartijen. Melancholie was nooit ver weg maar werd overschilderd met warme penseeltrekken en een vurige uitschieter.
“How y’all doin’?”, klonk het in zijn smeuïge, inheemse tongval. Zijn al platte neus klinkt te allen tijde helemaal platgedrukt waardoor zijn nasale stemgeluid gevaarlijk dicht aanschurkt tegen het southern accent. Gelukkig kregen we geen country te slikken maar weerklonk een louterende, rustgevende en bovenal meeslepende stem, waarin steeds een greintje weemoed doorsluimert. Met zijn flegmatieke, randje laconieke zelve lijkt het alsof het hem allemaal niet veel interesseert, maar niets is minder waar. Akkoord, Vile zal nooit een podiumdier zijn – hoe hij houterig over de planken schoffelde – maar wat hij tekort schiet aan bezieling maakt hij meer dan goed met gitaar en stem.
Inpalmen en wegwezen
Ook toen hij bij Stand Inside moederziel alleen voor het gapende, starende, zwarte gat achterbleef, hing de hele zaal aan zijn lippen. Moeiteloos spreidde hij een warme pelsmantel uit waarop we neervlijden en het heerlijk onthaasten was. Net toen we het gevoel hadden dat Vile doorheen de set aan het groeien was, zakte hij wat in, al lag dat buiten zijn macht. Doorbraakhit Wakin On A Pretty Day moest door technische problemen vroeg gestaakt worden - je kon een zucht van teleurstelling door de Ancienne Belgique horen gaan. Vooral de lang uitgesponnen solo van de albumversie werd gemist. De geplaagde frontman voelde de ontgoocheling en verzachtte de pijn: “Still love you guys!”. Oef.
Vervolgens werd de pin uit een granaat getrokken. Wat volgde was een even indrukwekkende als oorverdovende psychedelica-explosie met hondsdolle gitaren en een op hol geslagen sax in de hoofdrollen. Dat deze teergevoelige mannetjes ook vlijmscherp kunnen rocken is met deze finale bewezen. Even bekomen met bisnummer Wild Imagination, waar we graag een pruttelend stoofpotje bij hadden besteld. Bij het wondermooie All in A Daze Work is het moeilijk om de cliché-omschrijving ‘kippenvel’ te mijden en toen hij de cynische woorden “B’lieve i’m goin’ down” bij ons influisterde leek niemand daar erg in te hebben: Viles warme armen wiegden de Ancienne Belgique in een zalige winterslaap, hier en daar opgeschrikt door een geluidstechnisch akkefietje (“It’s one of those nights, folks!”). Met de woorden “I’m outta here, have a nice life!”, was het inpalmen en wegwezen, de donkere herstnacht in. Een nacht die nu toch net iets minder koud aanvoelde.