Autumn Falls 2015: Girl Band - De herfst mag beginnen

Botanique, Brussel, 21 oktober 2015

Autumn Falls? Kan allemaal goed zijn, maar ons leven werd in de Botanique al met minstens een uur ingekort door Girl Band en de klok wordt pas binnenkort verzet. 

Autumn Falls 2015: Girl Band - De herfst mag beginnen



De vrolijke herrie van The K. waaide ons in de wandelgangen van de Brusselse concerttempel al tegemoet. En in de Rotonde krijste zanger Sebastien von Landau zich schor, stond hij te stampvoeten en sprong hij bovenop de kickdrum. De bijhorende muziek hield het twijfelachtige midden tussen vroege Cure en Nirvana met hardcore-allures, ook al lonken ze zelf naar bands als McClusky en Drive Like Jehu. Lekker herfstig wel.

Maar pas op het moment dat Girl Band op het podium stond, wist je dat het ernst was. Ze zijn nog piepjong, deze vier Ieren, maar dat ze weten wat ze willen werd heel snel duidelijk: weg van het conventionele, weg van de platgetreden paden, weg van het voorspelbare. Niet dat dit hen nog nooit werd voorgedaan, maar het voelde desondanks lentefris (!!) aan.

Gitaar en basgitaar klonken slechts occasioneel zoals we die instrumenten doorgaans kennen. Drums hadden de neiging je het bos in te sturen, alwaar de bomen met geweld werden gekortwiekt. En dan was er nog frontman en zanger Dara Kiely, die de microfoonstandaard als ware het zijn laatste houvast omklemde, voortdurend de kwaliteit van zijn sweater uittestte en vooral de ene keer zijn teksten lalde met dubbele tong en de volgende keer krijste als een gekeeld varken.

En wat nog meer indruk maakte: naarmate het concert vorderde, werd het optreden intenser, brandde het vuur heviger. Kiely ging meer en meer op Henry Rollins in zijn beste (nog muzikale) dagen lijken en de muziek zweepte de aardig volgelopen Rotonde steeds verder op. Waar het aanvankelijk enkel schuddebollen was, ontstond er uiteindelijk een moshpit en zag je ook de wat meer houterigen onder ons al eens met de schouders schudden. Dat geheel kende zijn hoogtepunt in het broeiende Paul, waarna de groep op zijn elan doorging en er nog fantastische versies van onder meer Lawman tegenaan gooide.

Opvallend was dat het muzikantentrio onder dit alles vrij stoïcijns bleef, ondanks het feit dat er toch al eens krijsende duels werden uitgevochten tussen gitarist Alan Duggan en bassist Daniel Fox. Opener Umbongo en In Plastic (live nog straffer dan op plaat) waren daarvan twee uitmuntende voorbeelden.

Ook op de songs was zo goed als geen draad te trekken of het moest het toch typische groepsgeluid (zie hoger) zijn. De ene keer duurden de songs tot acht minuten, de volgende werd er een stroomstoot van een halve minuut gegeven. Het resultaat was in beide gevallen hetzelfde: woest om zich heen trappende en klauwende brokken energie.

De bladeren mogen beginnen vallen. De herfst mag beginnen. Girl Band is langs geweest.

21 oktober 2015
Patrick Van Gestel