Autumn Falls 2015: Father John Misty - Gered door de witte Jezus

Ancienne Belgique, Brussel, 12 november 2015

Er word gezegd dat Joshua Tillman als zesjarige een carrière als pastoor ambieerde, enkel en alleen voor het performance-aspect. Na vanavond begrijpen we alweer waarom. Misschien was het nog niet zo’n slechte zaak geweest: hij had gegarandeerd volle kerken aangetrokken.

Autumn Falls 2015: Father John Misty - Gered door de witte Jezus



Opener Anna B Savage vormde een groot contrast met wat we daarna zouden horen en zien. De ingetogenheid zelve bracht ze ons een nummer of zes solo op gitaar. Het aantal solo-acts dat we al als support acts hebben zien passeren en meteen daarna weer vergeten waren, valt niet op twee handen te tellen, maar Savage zal mogelijks toch wat langer rondzweven in ons hoofd. De puurheid van haar songs en het subtiele, bijna afgemeten gitaarspel in combinatie met die engelenstem kregen de AB bijna ongemakkelijk stil. Haar stem deed ook opvallend veel denken aan die van Shara Warden van My Brightest Diamond, waarvan ze ook niet toevallig Something Of an End coverde. In tegenstelling tot bij de meeste support acts hopen we dat Anna B Savage nooit een band om zich heen verzamelt.

Het is echter pas onder het pseudoniem Father John Misty dat Tillman zijn duivels echt weet te ontbinden. De acht (!) soloplaten die hij maakte als J. Tillman staan mijlenver van de barokke pop die we op zijn laatste twee platen te horen kregen. Hij heeft dan ook bewust afstand genomen van de fragiele singer-songwriter die hij was, evenals van zijn rol als drummer in Fleet Foxes (waar de AB nochtans wel nogal goedkoop reclame mee maakte) en presenteerde ons vanavond de Grote Father John Misty-show. En die mocht er wezen.

Cynisme, sarcasme, overdaad en drama staan daarin centraal. Tijdens opener I Love You, Honeybear komen ze al meteen allemaal aan bod. Tillman gaat meteen een keer of vijf op de knieën en ook al lijkt het er aanvankelijk wat over, het wérkt. Hij is een eerste klasse entertainer geworden die zijn publiek moeiteloos anderhalf uur in zijn grip hield.

De rotvaart die in de set zat, het bij momenten oorverdovende volume en de strakke vijfkoppige band achter hem, zaten daar ook voor iets tussen. Die band bleef trouwens het gehele optreden lang in de schaduw van Tillman, glansrollen waren er niet weggelegd voor hen. Dat hoefde ook niet. We hadden genoeg vermaak met de charismatische frontman alleen, dankzij zijn geweldige dansmoves en vooral ongelofelijke stem die nooit eerder zo prominent aanwezig was en bijna de proporties van een heuse crooner aannam.

Wanneer Strange Encounter, True Affection en When You’re Smiling and Astride Me al vroeg in de set passeerden én allemaal uitstekende versies meekregen, vreesden we even dat hij al zijn kruit al verschoten zou hebben, maar niets bleek minder waar. De set was perfect opgebouwd en bestond uitsluitend uit nummers die als Father John Misty uitgebracht werden. I’m Writing a Novel en Chateau Lobby #4 brachten ons aan het dansen, maar ook het theatrale Bored in the USA of het meer ingetogen Nancy From Now On klonken zo vol dat deze show zelfs in Vorst Nationaal was blijven rechtstaan.

Holy Shit en een venijnig rockend The Ideal Husband sloten de reguliere set af, de ene helft van het publiek in extase achterlatend, de andere (zittende) helft in verwarring. Als bissen kregen we nog een onderhoudende babbel van Tillman, daarop I Went to the Store One Day, solo gebracht, en een heerlijk Everyman Needs a Companion. Deze witte Jezus heeft ons alvast gered. Wie praat er in godsnaam nog over J. Tillman? Of Fleet Foxes? Ge-ni-a-le performance.

12 november 2015
Tom Weyn