Autumn Falls 2015: Chantal Acda - Oren en ogen tekort

DEStudio, Antwerpen, 9 november 2015

Vooraf  dollen met wat vrienden over wie die avond het leukste concert zou bijwonen en - toegegeven, een beetje ironisch - opscheppen met Chantal Acda in DEStudio om dan te moeten erkennen één van de beste concerten van het najaar gezien te hebben; dat is wat ons overkwam die zondagavond.

Autumn Falls 2015: Chantal Acda - Oren en ogen tekort



Voorprogramma was de eeuwenoude, traditionele troubadour met (akoestische) gitaar, die zijn hypergevoelige liedjes onder de allas Puzzle Muteson de wijde wereld in kwam sturen. Zijn stem had iets van het fluisterende van een Sufjan Stevens, die het vroege werk van Devendra Banhart ging coveren en daarvoor zijn beste, een tikkeltje kunstmatige vibrato bovenhaalde. Aangenaam, maar (voorlopig nog) eerder inwisselbaar ondanks de overvloed aan goede bedoelingen en de cover van New Orders True Faith

Het was opnieuw met beperkte verwachtingen dat we naar Antwerpen waren vertrokken. Nochtans had Chantal Acda ons ooit nog al verrast. Maar door haar nieuwe plaat werden we nog niet helemaal overtuigd en dus hadden we toch opnieuw wat reserves ingebouwd.

Reserves, die wegsmolten als een laag vet, toen de fantastische band, die zich in een halfrond voor het podium had geschaard, het vuur van bij de opener Jason opstookte. Reserves die, net als dat vet, voor een explosie aan smaak zorgden en het hart nog sneller deden pompen, omdat de verwachtingen zo uitbundig overtroffen werden. 

Want je kwam oren en ogen tekort om in te nemen wat er zich op dat podium afspeelde. Meester-percussionist Eric Thielemans, die zijn roffels steeds weer als een warme zomerregenbui over je heen sprankelde, daarbij percussioneel af en aan bijgestaan door violist en backingvocalist Peter Broderick en ook nog door Gaëtan Vandewoude, die verder de sologitaar en de toetsen voor zijn rekening nam. Niels Van Heertum, die zijn eufonium niet altijd even conventioneel inzette, en bassist Alan Gevaert (van dEUS) vervolledigden het vijftal dat Acda, zelf op akoestische en elektrische gitaar, rond zich had verzameld. In combinatie met haar hemelse stem werd dit concert één lange, orgastische ervaring.

De percussie kreeg helemaal vrij spel in het prachtige Games, waarin Broderick met een eenvoudige tamboerijn Thielemans leek uit te dagen, waarin het eufonium voor diepgang zorgde en de vuige baslijn van Gevaert de song afrondde. Het engelengezang van Acda was dan het summum, het geheel de perfectie nabij. 

Experiment werd niet geschuwd. Dan gebruikte Broderick de microfoon als percussie-instrument (zoals in eerste bisnummer Homes) of vulde Thielemans zijn drumstel aan door met zijn tong te klakken of op zijn dijen te kletsen (The Sparkle In Our Flaws). Maar evengoed zong de hele band in koor mee met de frontvrouw (datzelfde The Sparkle In Our Flaws). Elk detail droeg zo bij tot de concertervaring.

En als om te bewijzen dat al dat geweld niet eens hoefde, werd het concert afgesloten met enkel Acda en Broderick, die met een onversterkte, maar bloedmooie versie van Everything And Everyone het pulbiek huiswaarts stuurden.

Omdat het algemene niveau gewoon onmetelijk hoog lag, is het onmogelijk om er één (of zelfs meerdere) nummer(s) uit te kiezen als hoogtepunt. Maar dat wij, en met ons de hele zaal, met een gelukzalig gevoel huiswaarts keerden, dat staat als een paal boven water. En daarvoor willen wij graag een Mercury Rev of Joanna Newsom inruilen. Elke keer opnieuw.

9 november 2015
Patrick Van Gestel