Autumn Falls 2015: Beach House - Euforisch slotakkoord
Ancienne Belgique, Brussel, 5 november 2015
Met ‘Depression Cherry’ en ‘Count Your Lucky Stars’ bracht het eigenzinnige droompopduo Beach House twee volwaardige en goede platen uit op een paar weken tijd. Materiaal genoeg dus om de hort mee op te trekken. Soundgewijs maakte de band met de twee genoemde platen een omgekeerde beweging, laagjes werden weggepeld en effecten werden wat meer in de kast gelaten. Wij keken er dus vooral naar uit hoe deze geluidswissel zich live zou vertalen.
Legrand en Scally vulden zichzelf voor de gelegenheid aan met drummer en bassist. In opener Levitation (‘Depression Cherry’) werd meteen duidelijk dat dit de nummers compacter maakte, de mistige muziekmuur die Beach House kenmerkt, ruimde zo gedeeltelijk baan voor wat meer punch.
De stem van Legrand stond centraal tijdens deze set, en zat dan ook helemaal vooraan in de mix. Dit min of meer in lijn met de klank van de laatste twee langspelers. De frontvrouw moest aanvankelijk nog wat opwarmen, klinken als een elfjarige kettingroker is echter niet makkelijk, en tegen nummer drie (Space Song) waren de kinkjes alweer uit de kabel.
Het donzige dekentje waar de recensent van De Morgen zich in gewikkeld voelde, ervoeren wij niet, of toch niet steeds. PPP klonk inderdaad zacht en dromerig en toen het legendarische On the Sea, enkel gebracht door het centrale duo, de AB zeven maten kleiner en intiemer leek te maken, kon je bijna leunen in de muziek. Maar vaak zorgden de bas en drum ervoor dat de new wave kant het won van het droompop element. Walk in the Park en Wildflower zijn hiervan voorbeelden bij uitstek. Ook dan stond het strandhuis echter als een, wel ja, huis en werd niet aan subtiliteit ingeboet.
Ons persoonlijk hoogtepunt was ongetwijfeld Sparks, net als op plaat trokken Scally en Legrand een blik My Bloody Valentine open en bliezen ze het publiek weg in een noisy wervelwind. Met opvolger One Thing werd die lijn doorgezet. Als afsluiter van de reguliere set mocht Myth opdraven, tot groot jolijt van de AB-massa. De dromerige opener van ‘Bloom’ verslikte zich echter wat in een te luide ritmesectie, wat de sfeer van het lied niet ten goede kwam.
De uitgebreide bisronde werd afgetrapt met het eerste nummer dat Legrand en Scally samen schreven, Saltwater. Het lied spookte en had iets van een korte, monotone trip. De song werd dan ook door een ouder, minder melodieus Beach House geschreven. Na ‘Stars’-nummer Majorette werd daadwerkelijk afgesloten met, hoe kan het ook anders, Irene. Alle registers werden opengetrokken om de publiekslieveling eer aan te doen, vooral de drummer liet zich helemaal gaan met oorverdovende snareslagen. Ook bij de vorige tour was Irene de afsluiter, de band weet de dynamiek dan ook zorgvuldig te beheersen en bouwde op naar een euforisch slotakkoord.
De Baltimorezen brachten alles samen een gevarieerde, en alles behalve monotone, set. Wat opviel was dat karig werd omgesprongen met nummers van de laatste telg, het grootste gewicht lag op nummers uit ‘Depression Cherry’. Of dat positief of negatief is, hangt vanzelfsprekend samen met welke van de laatste twee je voorkeur wegdraagt. Wij waren alleszins dik tevreden, Beach House zorgde voor een gevarieerde, dynamische, strakke en sfeervolle set. Een waardige headliner voor Autumn Falls.