Autumn Falls 2014: The Notwist - Zoals enkel zij dat kunnen
Muziekcentrum Trix, Borgerhout, 29 oktober 2014
The Notwist moet zichzelf al lang niet meer bewijzen. Telkens weer slagen ze erin het publiek te verrassen. Dat was ook zo met het eerder kille ‘Close To The Glass’. Maar de optredens stralen warmte uit. Zo bleek weer eens in Muziekcentrum TRIX.
Het probleem met dit soort festivals is dat je vaak een band door de strot geduwd krijgt waar je niet echt op zit te wachten. Voor ons was dat in dit geval Timber Timbre. Ooit nog eens gezien tijdens de Feeëriën en toen na twee nummers afgedropen. Het was gratis.
Maar we beschouwen onszelf als breeddenkend en wilden wel een tweede poging wagen. Is onze mening nu veranderd? Niet echt, hoewel we er onszelf toch op betrapten op meetapperij met de voet, zo ergens in het middenstuk, rond Lonesome Hunter. Vergeef het ons; we wisten niet wat we deden. Timber Timbre blijft ook hierna The Walkabouts die slechte seks hebben met de psychiater in een derderangshotel. Maar misschien waren wij in Trix eerder de uitzondering dan de regel.
Doe ons maar The Notwist. Dat was al duidelijk vanaf het moment dat Marcus Acher zijn gitaar aansloeg voor Good Lies, waarna de marimba overnam en de trein vertrokken was. In Dour leek de band vermoeid, maar zette die desondanks toch een aangename set neer. Hier speelden ze fris van de lever en hadden ze bovendien wat extraatjes bij zich, die overdag op een festival nu eenmaal niet uit de verf komen.
De lichtshow was namelijk subtiel maar efficiënt. Stroboscopische lichtbakken op de achtergrond werden aangevuld met rijtjes van lichtpunten, die over het hele podium verstrooid en aan de muziekinstrumenten bevestigd waren. Het droeg allemaal bij tot de sfeer dat die lichtjes nu eens heen en weer rolden en dan weer beperkt werden tot wat vanop afstand kaarsjes leken te zijn.
Opvallend was dat programmeur Martin Gretschmann er deze keer niet bij leek te zijn en vervangen werd door ene Cico Beck, die ook nog een eigen project heeft lopen. Feit was dat de Wii-controllers deze keer niet boven werden gehaald. Maar geen nood. Ook zo wisten de broertjes Acher en consorten nog meer dan voldoende snufjes en toefjes in hun muziek te stoppen.
Dat begon al met de samples, die Marcus live uit zijn platenspeler haalde. Hij scratcht, vertraagt en improviseert er ter plaatse mee, zoals in de bisronde bijvoorbeeld duidelijk werd tijdens de inmiddels klassieke versie van Pilot dat vanuit zo’n sample van analoog transformeerde naar digitaal en weer helemaal terug. Zelfs na dat al een aantal keren gezien te hebben, blijft dat verrassen.
Maar er is nog meer: de percussie is altijd van levensbelang geweest en kreeg hier met een drumstel (inclusief de typische aardappelschilcimbaal), een marimba en zowat elk bandlid die wel hier of daar wat extraatjes tevoorschijn toverde, extra aandacht. Het voegt detail en vooral diepgang toe aan een geheel dat zo al niet te versmaden valt.
Er was de steeds fellere en snellere versie van Kong, eindigend in een poel van elektronica, die ons hart sneller deed slaan. Er was de “deurbel”, die ons bij de pinken hield in This Room, waarna Marcus de stevigheid van zijn snaren even testte om zo te eindigen in nerveuze chaos. Er was het mooie einde van de set met Gravity, dat ons weer met de voeten op de grond zette. En tussendoor waren er nog pareltjes die steeds weer op één of andere manier de zenuwen prikkelden.
Met het gevoelige Consequence werd een show afgesloten, die ons, ondanks de tochtige zaal, tot in onze ziel had warm gemaakt. Zoals alleen The Notwist dat eigenlijk kan.