Autumn Falls 2014: Spoon - XL

Kunstencentrum Vooruit, Gent, 6 november 2014

Het is een Spoon in XL-uitvoering, die door Europa trekt en dus ook in het Kunstencentrum Vooruit zijn opwachting maakte. Het gaf de nummers nog meer cachet dan ze al hadden.

Ze hebben de uitstraling van een schotelvod, drummer Jim Wallis zit erbij als Quasimodo met het hoofd tussen de schouders en leadgitarist Nick Goss lijkt te verlegen om het publiek zelfs maar aan te kijken. Maar de muziek van My Sad Captains mocht er best zijn. Ze deden een beetje denken aan Travis, maar dan nog iets meer depri. Zolang het optreden tot een zestal nummers beperkt blijft hebben wij daar geen problemen mee. Maar veel langer moest het ook niet duren.

Wat een verschil met de hoofdact, die vanaf minuut een de zaal aan de grijnzende lippen had hangen. Spoon is voor deze tournee (en laatste plaat 'They Want My Soul') uitgebouwd tot een vijfmansformatie. En dat was duidelijk merkbaar. De benige versies die Britt Daniel met vaste waarde Jim Eno op drums als enig anker en verder wisselende bezettingen tijdens vorige tournees opdiste, werden nu van het nodige vlees voorzien door middel van twee extra gitaristen-toetsenisten en een bassist. Dat leverde al vroeg in de set bijvoorbeeld een wervelend Rent I Pay op, waarbij drie gitaren zorgden voor een bodybuildersversie. En toen was er al een dijk van een Knock Knock Knock gepasseerd.

Deze opstelling bood Daniel de kans om de gitaar ook eens aan de kant te laten. Zoals in Who Makes Your Money, dat van de band zowaar een soort van discofeel meekreeg, waarbij Daniel vogelvrij over het podium kon zwerven. Voor dat laatste nummer werden de gitaren trouwens helemaal achterwege gelaten. Ook dat was tintelend fris.

De hoogtepunten bleven elkaar opvolgen. Een hitsig Cherry Bomb werd voorafgegaan door een vreemd, in reverb gesmoord The Ghost Of You Lingers; Rainy Day Taxi met een dolende piano als draaischijf kreeg een subtiel Do You als vervolg. En met I Just Don't Understand en I Summon You kreeg ook de aloestische gitaar zijn plaatsje in de set. En dan moeten we ons nog inhouden.

Door middel van Small Stakes en Way We Get By werd ook uit 'Kill The Moonlight' geput vooraleer met Got Nuffin een einde aan de eigenlijke set gemaakt werd. Maar echt afscheid werd er pas genomen nadat nog vier bisnummers werden toegevoegd aan wat zo al een dijk van een concert was.

Herkenbaar was het feit dat Britt Daniel nog even gezwind op de knieën ging als voorheen. Zowat een kwart van het concert moesten die gewrichten het bij hem ontzeggen. Niet alleen droeg hij de gitaarsolo’s als een devote gelovige op aan zijn versterker, ook voor de zangpartijen deed hij regelmatig een knieval. Even herkenbaar was de toewijding en het zichtbaar spelplezier van drummer en vaste waarde Jim Eno, die afstraalden op de rest van de band.

Een fenomenaal, scheurend The Beast And Dragon Adored en een poppy I Turn My Camera On toonden aan dat 'Gimme Fiction' bijzonder populair was bij de fans op de eerste rijen; zij werden immers als verzoekjes opgegeven. En The Underdog, waarbij de plaats van de blazers werd opgevuld door gitaren, zorgde uiteindelijk voor een glorieus point final.

Ook dit jasje – zeg maar jas – past Spoon duidelijk als gegoten. Telkens weer vragen wij ons af waarom die zalen niet uitverkocht raken voor een band, die zich helemaal geeft en de songs heeft om telkens opnieuw te boeien en toch herkenbaar te blijven. Maar wij vergeven hen graag, want zij weten niet wat ze missen.