Autumn Falls 2013: The Cosmic Dead, Wooden Shjips - De zevende psychrockhemel

Salle Rogier, Brussel, 7 december 2013

Wie voor een avondje licht vertier kwam, moest al snel weer afdruipen. Want in de Salle Rogier, de naam die Les Ateliers Claus dezer dagen hanteert, was enkel ruimte voor hogere sferen. Alleen waren daar geen chemische of andere substanties voor nodig. De muziek van The Cosmic Dead en Wooden Shjips volstond.

Waarschijnlijk houden ze van het publiek. Alleen wilden ze zich schijnbaar door niets laten afleiden wanneer ze op het podium stonden. En dus verzamelden The Cosmic Dead zich rond het drumstel om daar met een rondje jammen een set van niet meer dan twee nummers in te luiden.

Maar dat waren dan wel twee nummers die konden tellen. Niet alleen waren ze schier oneindig. Ze  werden ook nog eens opgebouwd tot ze onvermijdelijk uitmondden in een soort van rituele dans, steeds sneller rondtollend en meteen ook de zaal meesleurend in een tornado van geluid. Nuances met stemmen, die door synths werden gestuurd, en een wervelende bassist geselden de zenuwen. De gitaar was de aanvulling en de drums zorgden voor het moordende tempo. Voorwaar een mooie start van de avond.

Dan was er toch iets meer communicatie vanwege Wooden Shjips. Niet dat er meteen veel te zien was op het podium. Gewoon ogen dicht en je laten meedrijven op die heerlijk spacy golven van bas en orgel waartussen de gitaar als een volleerde schaatskampioen pirouettes maakte.

De stem van zanger-gitarist Ripley is sowieso al zacht, hetgeen het er niet gemakkelijker op maakte om nummers te herkennen in de massieve wall of sound die het viertal produceerde. Maar wij denken toch onder meer Back To Land van de gelijknamige laatste plaat herkend te hebben.

Ripley had in interviews al aangegeven dat hij er niet meer om maalde dat men andere nummers in de zijne zou herkennen. Enkel het eindresultaat telde. Geen wonder dus dat wij af en toe flashbacks naar classicrockanthems kregen, maar dan aangevuld met de nodige drones. En was dat daar een uitstap naar de free jazz even verder?

Het deed er allemaal niet echt toe. De toeschouwers lieten het zich allemaal welgevallen, genoten vooral van het totaalspektakel dat visueel vooral door de projecties van allerlei psychedelisch gewriemel op de achtergrond werd gewaarborgd. De psychedelische spacerock voerde je zo naar de zevende hemel zodat al de rest vervaagde.