Autumn Falls 2012: Julianna Barwick - Mad About Mountains - New age voor gevorderden

Atelier 210, Brussel, 7 maart 2013

Avantgardistische ambient gefabriceerd met enkel je stem en een batterij loopstations. Dat klinkt als het perfecte recept voor een stukje arty-farty drukdoenerij op een podium voor een select clubje van pseudo-intellectuelen. Gelukkig bewijst de Amerikaanse chanteuse Julianna Barwick dat het ook anders kan.

We kunnen niet genoeg de lof bezingen van de organisatoren van Autumn Falls. De gedurfde en bijwijlen experimentele affiche biedt het beste van wat er vandaag de dag te zien is in indieland. Dat vertaalt zich soms ook in een lage opkomst: als er tachtig mensen in Atelier 210 opgedaagd waren, zal het veel zijn. Jammer, want wij zagen een van de meest innemende concerten van het jaar.

Dat laatste gold vooral voor de hoofdact want voorprogramma Mad About Mountains kon de verwachtingen niet echt inlossen. Het solovehikel van ex-Krakow-opperhoofd Piet De Pessemier brengt americana in zijn puurste maar helaas ook saaiste vorm. En het is niet omdat je een baseballpet opzet en een flanellen hemd aantrekt dat je daarom overtuigender bent.

Lichtpunt was wel de uitstekend bij stem zijnde bassiste. Samen met De Pessemier bracht ze enkele beklijvende samenzangmomenten ten berde. Maar dat was het dan ook.

Nee, geef ons dan maar de indrukwekkende verschijning genaamd Julianna Barwick. Gewapend met enkel een microfoon, wat loops en een projectiescherm palmde de Amerikaanse moeiteloos de zaal in. Het was uitermate boeiend om te zien en horen hoe vlot Barwick laagje per laagje bouwde om zo tot een ronduit overweldigende toren van stemmen te komen.

Met uitgesponnen versies van voornamelijk nummers uit haar doorbraakplaat ‘The Magic Place’ bezorgde de chanteuse ons een uur lang kippenvel. Het van delicate piano- en gitaarriedels voorziene Bob In Your Gait was een vroeg hoogtepunt, met Barwick in de rol van hoogpriesteres.

Prijsbeest Prizewinning kreeg een ander jasje aangemeten door enkele spaarzame beats. En natuurlijk stond te allen tijde het fantastische vocale talent van de zangeres centraal. Bij momenten leek het zelfs alsof ze de microfoon ging opeten.

De muziek en sfeer zaten perfect; enkel de repetitieve visuals werkten na verloop van tijd wat op de zenuwen. Bergen, bomen, rivieren en stranden passen uitstekend bij het natuurgeweld van de Amerikaanse, maar een vol uur naar steeds dezelfde beelden moeten staren was van het goede te veel. En dat Barwicks enige communicatie met het publiek bestond uit vijf keer “Thank you Brussels” hield je ook niet meteen op het puntje van je stoel.

Een suggestie voor de waarde concertorganisatoren te lande, die van plan zijn ooit Julianna Barwick te programmeren: verduister de zaal volledig, leg wat kussens op de grond en laat deze dame gewoon haar ding doen. Wierookstokjes en andere new age prullaria hoeven niet. Deze eigenzinnige artieste brengt je vanzelf in hogere sferen. En dan zijn we tenminste verlost van die irritante projecties.