Autumn Falls 2012: Jens Lekman - Helen met muziek

Botanique, Brussel, 30 november 2012

Jens Lekman had bijna zijn concert geannuleerd omdat hij ziek was. Maar als alles goed ging, zouden wij hem helen met ons enthousiasme., hij ons met zijn muziek. En zo geschiedde.

Maar niet zonder dat er een voorprogramma was gepasseerd met de naam Ravens & Chimes. Jonge snaken uit New York, die volgens de folder Arcade Fire-achtige muziek maakten. Die beschrijving klopte, al hadden ze wel vergeten vermelden dat dit de prefabversie was, speciaal op het podium geholpen om de tienermeisjes in het marktsegment te bedienen.

Carousel was een nummer dat het goed zou doen in Europa, zo had een manager zanger en songwriter Asher Lack beloofd. En nog geen twee maanden later vonden ze op een podium mijlenver van huis de gelegenheid om dit op een Brussels publiek uit te testen.

Dat publiek verroerde geen vin, vroeg zich enkel af wat er in ’s hemelsnaam Europees was aan dat nummer. Dat er geen catchy refrein in zat misschien?

Kortom, ze hebben een mooi smoeltje en maken aardige muziek. We willen daar nu ook niet negatiever over doen dan nodig is. Er is tenslotte al miserie genoeg in de wereld.

Dat Jens Lekman ziek was bijvoorbeeld, maar dat werd al vermeld. Aan de andere muzikanten viel niets te merken en eigenlijk leek ook Jens zelf in goede doen. Hij miste af en toe een noot en hield zijn set noodgedwongen wat korter dan gewoonlijk maar verder was het enkel zijn bleke kleur en waterige oogjes die verrieden dat hij niet in opperbeste doen was.

Het leeuwendeel van de set werd uit het uitstekende laatste album geplukt. Een hoogtepunt was I Want A Pair Of Cowboy Boots. Dat is op plaat al heel mooi en live bracht hij het solo met enkel een gitaar en subtiel achtergrondgezang van de pianist.

Ook The World Moves On stipten wij aan, ook al omdat het vlot overging in Maple Leaves, misschien wel Jens’ beste nummer ooit.

De verhalen die hij vertelt blijven hilarisch. Sommige hebben we al tien keer gehoord, maar er veranderen telkens details. Ze zijn soms ook onlosmakelijk in het nummer geïntegreerd, zoals in het ondertussen klassieke Postcard To Nina. Waiting For Kirsten is op het eerste gehoor ook gewoon een leuke anekdote, maar wie goed luisterde hoorde in de tekst een aanklacht tegen de verrechtsing van Zweden.

Dan hebben we het nog niet over Black Cab gehad, dat in een bijna vrolijke versie werd gebracht. Of het nog niet op plaat verschenen Golden Key. Of over het met confetti opgevrolijkte The Opposite Of Hallelujah.

Jens Lekman stond gisteren model voor een medisch raadsel: je kan ziektekiemen verjagen met muziek!