Autumn Falls 2012: Great Lake Swimmers - Dusted - Zammuto - Blij!

Botanique, Brussel, 3 december 2012

Als afsluiter van de derde editie van het Autumn Falls-festival stond er in de Botanique een volledige Noord-Amerikaanse line-up geprogrammeerd. De uit Toronto afkomstige groepen Dusted en Great Lake Swimmers mochten de Canadese eer verdedigen en het New Yorkse Zammuto de Amerikaanse. 

De bassist en keyboardspeler van Zammuto hadden het waarschijnlijk koud toen ze het podium betraden want ze droegen respectievelijk nog een muts en een sjaal. En het was ook niet echt warm want op de spreekwoordelijke anderhalve man en een paardenkop na was de Orangerie nog zo goed als leeg.

Al van bij het begin sloeg de band ons met heel het klankenpalet om de oren. Op een onderbelicht podium bezong Nick Zammuto een doembeeld van het leven onder begeleiding van jazzy drums en af en toe een simpel, maar pakkend baslijntje. Waar dit heen ging was niet helemaal duidelijk, maar interessant was het wel.

En ook met het volgende nummer wisten ze te boeien. We voelden ons lichaam dan ook langzaam ingenomen worden door de muziek. Bijna waren we vertrokken voor een sferisch concert waar we nog lang over zouden praten. Bijna…

Want Zammuto verstopte zich achter een laptop en toonde (zelfgemaakte) YouTubefilmpjes tijdens de nummers. Soms best wel origineel (de fingerskateboards of de teleshoptoestanden om een stok te verkopen). Maar videoclips over chronische rugpijn of familiefilmpjes van de familie Zammuto waren te veel van het goede.

Zammuto brengt sfeervolle muziek die je perfect in trance kan brengen. Muziek die je kaal kan brengen of kan voorzien van een lichtshow en visuals om de sfeer versterken. Maar deze filmpjes leidden de aandacht alleen maar af van de muziek. En dat was jammer.

Over Dusted kan je zeggen dat het leek alsof Brian Borcherdt enkel voor zichzelf speelde. Of dat wie aan de rechterkant van het podium stond voornamelijk zijn rug te zien kreeg. Maar meer dan dat zou onder de categorie muggenziften vallen.

Gitarist Borcherdt en zijn kompaan, drummer Leon Taheny, die van ver wel iets weg had van een mollige Dave Grohl, werkten hun half uur durende set aan een strak tempo af. Voor we het goed en wel beseften, waren er al drie nummers gepasseerd.

Borcherdt, die zijn gitaar voortdurend in beweging hield, slaagde er in om rockakkoorden constant op het dunne koord tussen intiem klinkende folkrock en bluesrock te laten dansen. Gecombineerd met zijn stevig krakende stem was dat bijzonder imposant.

Tijdens Cut Them Free werd er gerockt, bij Bruises veranderde het duo in bescheiden troubadours. Dusted deed meer dan overtuigen en liet ons na het prachtige (Into The) Atmosphere smachtend naar meer achter.

Aan die smeekbede werd voldaan door Great Lake Swimmers. Het podium werd gevuld met vier bedeesd uitziende houthakkers en een rosse vamp met viool. “What time is it?”, vroeg Tony Dekker zich in Think That You Might Be Wrong af. Het was tijd om te genieten!

Het hele optreden lang grossierden deze Canadezen in kwaliteit. Geen grootse show, gewoon puur muziek! Vooral de samenzang tussen Tonny Dekker en Miranda Mulholland deed onze huid meermaals samentrekken tot huizenhoog kippenvel.

De setting deed een beetje denken aan 'The broken Circle Breakdown'. En dat gevoel werd afgerond toen Erik Arnesen zijn elektrische gitaar inruilde voor een banjo. Maar Arnesen schudde niet enkel opgewekte, snelle deuntjes uit zijn snaren, hij bewees dat het geluid van een banjo ook wel eens door merg en been kan snijden. Zo donker, zo mooi.

Toen Dekker twee nummers - Where In The World Are You en On The Water - solo op akoestische gitaar bracht, viel nog meer op hoe zacht zijn stem wel is. Als warme melk met een flinke lepel honing.

Tijdens zo goed als elk nummer speelden ze onder wit licht, en toch hing er een warme gloed in de zaal, die het hart een beetje week maakte. Of het nu de prachtige muziek was, laverend tussen de diepe tonen van de contrabas en drums, de sierlijke bewegingen van violiste Miranda of de zachte stem van Dekker, daar zullen we het hoofd niet over breken. Soms moet je de dingen gewoon aanvaarden zoals ze zijn en blij zijn dat je dit hebt mogen meemaken. Wij zijn blij!