Autumn Falls 2012: Do Make Say Think - Sandro Perri - Eric Chenaux - Hip hip hoera
Atelier 210, Brussel, 27 november 2012
Zijn vijftiende verjaardag vierde Constellation Records, en voor die gelegenheid trokken Do Make Say Think, Sandro Perri en Eric Chenaux wereldwijd de boer op. Autumn Falls zorgde ervoor dat ze Brussel niet links lieten liggen.
Eric Chenaux is zo'n Canadees bij wie niets is wat het lijkt. Omdat zijn gitaren voorzien zijn van nylon snaren, was het geluid dat hij produceerde uniek, zachter dan bij de standaard metalen snaren. Bovendien bewerkte hij zijn output ook nog eens met twee pedalen die hij als een volleerd Formule 1-piloot betrappelde.
Terwijl een soort pomporgelgeluid (ongetwijfeld ook uit zijn gitaar getoverd) als achtergrond diende, liet Chenaux zijn gitaar kreunen, janken, piepen, rochelen, smeken en kraken. Loodrecht daarop stond zijn sfeervolle gezang, waarmee hij het korte optreden trouwens a capella inzette.
Soms leek het jazz, dan weer was het fuzzy rock en af en toe, toen hij zijn akoestische gitaar bovenhaalde, piepte er ook country door het experimentele gordijn. Interessant, maar moeilijk vol te houden.
Ook Sandro Perri is niet voor één gat te vangen. Zijn muziek leunde op zijn specifieke, soms wat aan Tom Verlaine schatplichtige, djingle-djangle gitaarspel. Tussendoor liet hij ook zijn keyboards op diezelfde huppelende, springerige manier door zijn songs slingeren. En dat alles werd nog aangevuld met zijn zijdezachte, gloedvolle zang.
Een langgerekt, maar steeds keurig uitgewerkt en geladen Wolfman, waarbij Eric Chenaux, door Perri ingezet als tweede gitarist, zijn gitaar en de toonladder van boven naar beneden en weer terug afdweilde, was een hoogtepunt, waaraan geen einde had mogen komen. Uiteindelijk maakte Perri zich nog John Martyns ultieme liefdesliedje Could Not Love You More eigen, waarna helaas een einde kwam aan wat een veel te kort optreden was.
Als postrock al dood is, vragen wij ons af waar dat ruim opgekomen publiek dan wel vandaan kwam voor een toch minder voor de hand liggend concert. De postrock van Do Make Say Think steekt dan wel af bij die van genregenoten als 65 Days Of Static, maar er wordt nog steeds gejamd en geheadbangd, en de opbouw is min of meer gelijk opgaand. DMST schrikt er niet voor terug om saxofoon en hoorn boven te halen om hun songs kracht bij te zetten en durft ook al eens een rustiger nummer op de setlist te zetten.
In hun thuisland trommelen ze al eens wat vrienden op om met hen te jammen, maar hier bleef het beperkt tot twee drummers, twee gitaristen en een bassist. Het koper werd soms in een loop gezet, waarover de gitaren dan hun gang mochten gaan, zodat de originele loop werd overstemd.
Af en toe leek Pink Floyd over hun schouders mee te kijken, en het eerste bisnummer had zelfs iets progrockerigs, terwijl de afsluiter dan weer pompend en groovend naar zijn einde rockte.
Intussen gingen de twee drummers voluit. Terwijl de ene zich bijvoorbeeld concentreerde op het ritme, zorgde de andere voor een festijn aan cimbaalgerinkel. Of de ritmes werden op elkaar afgestemd, waardoor je als luisteraar werd meegezogen in de complexe percussie.
Niet alle songs waren even boeiend, maar als de sterren goed stonden, was er wel vuurwerk te zien. En dat was af te lezen van de gezichten van de toeschouwers die dan, de ogen gesloten, meegevoerd werden op de golven die DMST liet uitdeinen.
De eerste dag van Autumn Falls kan je zonder meer geslaagd noemen. En dat Constellation Records nog lang mag blijven bestaan.