Autumn Falls 2011: Metronomy, SX, Babe Rainbow - Modern shoegazen, feelgoodindie en duistere dromen

Ancienne Belgique, Brussel, 29 november 2011

Autumn Falls dompelde de Ancienne Belgique onder in een zorgeloos sfeertje en dat was best fijn. In de anders zo drukke culturele aorta van de hoofdstad (waar het doorgaans drummen voor een plaatsje is) boden twee zalen voor ieder wat wils, al dan niet om nog te ontdekken.

SX kwam vrij straf uit de hoek in de grote zaal. Ze waren met zijn drieën, maar hun klank kwam tien keer voller over, de term "groots" flitste door ons hoofd. De drums vielen op door niet mee te doen aan regelmatige poplijntjes maar fikse slagen tussen de maten door te lanceren waardoor het tempo een leuke twist meekreeg.

Zangeres Stefanie Callebaut was bijna de definitieve verpersoonlijking van het 'nieuwe' shoegazen: voorovergeleund over de synthesizer. Ze leek er wel aan vastgeketend en scheen de grootste moeite te hebben om zich te beheersen en niet het hele podium rond te springen. Afsluiter Black Video was misschien wel de beste samenvatting van hun kunde. De simpliciteit van de songstructuren leverde soms toch een complexe (maar aangename) sfeer op. De AB dankte hen van harte.

Metronomy stapte het podium op en kreeg meteen de volledige ontlading van de zenuwachtige spanning, die zich in de minuten voor dit moment had opgebouwd, over zich heen. De zaal helemaal doen ontploffen deden ze echter niet meteen: We Broke Free en Love Is Underlined zijn niet de meest uitdagende nummers uit hun oeuvre. Toch bleek toen al dat de zaal hen op de voet zou volgen, wat de setlist ook ging bevatten. Back On The Motorway legde een deel van hun succes bloot: de diversiteit van hun sound, catchy synths tot pure indiegitaren en de meest uiteenlopende toonhoogten in de zang.

Lied per lied viel er nochtans niet altijd veel onderscheid op te merken en dan vervaagt de opwinding wel (heel) af en toe naar een dertien-in-een-dozijngevoel (ook al is de uitwerking technisch nagenoeg perfect). Dat was deze keer het geval bij Holiday en She Wants. Het verkwikkende Corinne was dan weer een verademing en dus schoot de decibelmeter terug diep in het rood bij het applaus. Er kon zelfs een kalme gitaarsolo van Mount, de man die zijn groep anders zo strak leidt, af. You Could Easily Have Me is een grungebom die inslaat als een duivel uit een doosje en met Heartbreaker hadden ze de juistee vibe helemaal te pakken. De multi-inzetbare Oscar Cash toonde zich op die manier ook nog eens met de saxofoon.

Het feest strekte zich tot diep in de zaal uit toen het luidst meegezongen The Bay nog moest ingezet worden. De nummers van de laatste plaat zijn geniaal in hun eenvoud met The Look als grootste exponent. Met A Thing For Me en On Dancefloors liet het oudere werk zich ook stevig gelden. Het was pas in de bis dat drumster Anna Prior de hoofdrol (in de vorm van de leadmicro) naar zich toe sleurde en meteen ook bewees dat ze dat effectief kon. Misschien moet zij wel iets meer die microfoon opeisen. Finale explosie van deze feelgoodindie was uiteindelijk het overweldigende Radio Ladio.

In de club mocht Babe Rainbow tenslotte zijn glasheldere fantasieën en meest duistere dromen omzetten in een fascinerende liveperformance. Gewapend met een laptop en een midicontroller kreeg dit onheilspellend talent van het Warplabel de zaal toch gefascineerd. Om in het oog te houden.