Autumn Falls 2011: Low, Pinback, Bill Callahan - Te Nonchalant

Koninklijk Circus, Brussel, 26 november 2011

Op donderdagavond liep het Koninklijk Circus vol voor wat één van de topavonden van het programma moest worden. Met een line-up waarin zowel Pinback, Bill Callahan als Low opgenomen zijn kon geen enkele zichzelf respecterende fan van de triestige muziek afwezig blijven.

Het is zo lang stil geweest rond Pinback dat we hun bestaan eigenlijk al vergeten waren. Volgend jaar plannen ze nieuw werk uit te brengen, dus ze kwamen ons eraan herinneren dat ze toch enkele nummers uit de canon op hun conto hebben staan.

Het herkenningsapplaus bleef evenwel bescheiden bij de hitjes onder kenners als Non Photo-Blue of Penelope. Wij vroegen ons af wat we er eigenlijk ooit zo mooi aan hebben gevonden. Nu klonk het geluid gedateerd en leek het of we zaten te kijken naar een gerateerde punkrockband in zijn midlife crisis. De vooraf opgenomen sampleloops, de ongeïnspireerde oooo’s en tatatata’s in de teksten, de knullige buiksprongen en de skater-kniebroek van gitarist Rob Crow hielpen echt niet.

Bill Callahan, de man die bijna nooit live optrad onder zijn pseudoniem Smog, komt nu met de regelmaat van de klok langs en begint op een podium zijn draai te vinden. Niet dat hij plots een extrovert showbeest was geworden, hij stond er nog altijd houterig bij, maar de liveshows, die we recentelijk zagen, gaven een substantiële meerwaarde ten opzichte van de albums.

Deze keer kwam die vooral van Matt Kinsey, de gitarist die gedurende de hele set de droge nummers van Bill Callahan voorzag van een tegendraadse ondertoon. Tijdens opener Riding For The Feeling klonk zijn gitaar nog schuchter, maar bij het daarop volgende Baby’s Breath kwam ze volop de centrale rol opeisen. America kreeg dan weer een poppy arrangement mee, en dat werkte ook.

De vijftig minuten, die hem toebedeeld waren, voelden te kort aan. Het paar oudere nummers, dat in de set werd binnengesmokkeld, werd dan ook zeer geapprecieerd. Our Anniversary, het uit de Smog-periode daterende impressionistische portret van een huwelijksverjaardag was een heel mooi rustpunt. In een ander nummer belandde Bill Callahan heel dicht bij standaard country-muziek. Dat werd het hoogtepunt van de avond.

Misschien dacht de geluidstechnicus van Low dat een zaal als het Koninklijk Circus best bediend werd met een gigantisch geluidsvolume. Wij vonden het in ieder geval geen goeie zet. Gedurende op zijn minst de eerste vier nummers miste het geluid alle finesse die zo belangrijk is om het hen typerende contrast tussen stil en luid tot zijn recht te laten komen. De stemmen van Alan Sparhawk en Mimi Parker klonken overstuurd en opgejaagd, en de bas dreunde als een stuiterend blok beton.

Het duurde tot $20 voor alles wat uitgebalanceerd begon te klinken. De repetitieve en bezwerende tekst “My Love Is For Free” werd logisch vervolgd in Nothing But Heart, dat, net als op plaat, met gitaarnoise werd ingezet en gedurende acht minuten ontwikkeld werd tot een intens mantra dat klinkt als een wens in plaats van een statement.

De perfecte nummers zaten in het midden: Witches en Especially Me zijn nu al Low-klassiekers die nog lang zullen meegaan zoals In The Drugs en Sunflower dat al meer dan tien jaar doen.

Tegen het einde toe verviel de band weer in het teveel aan power en te weinig nuance-euvel. De gitaarsolo tijdens het laatste bisnummer When I Go Deaf stuurde Alan met nonchalance grotendeels de mist in en dat was symptomatisch. Low heeft al dikwijls bewezen bloedmooie concerten te geven, maar deze keer was het onvoldoende.

Low speelt op 7 juli op het Cactusfestival in het Brugse Minnewaterpark.