Autumn Falls 2010: Lambchop - De schoonheid van het contrast
Koninklijk Circus, Brussel, 28 november 2010
Zelf heb ik specifieke herinneringen aan 'Is A Woman' en ik kan de plaat niet beluisteren zonder aan een schemerend Toscaans landschap te denken. Het had te maken met de juiste combinatie van licht, omgeving, geur en smaak en als ik mijn ogen sluit tijdens het beluisteren van die muziek word ik dikwijls nog Proustiaans teruggevoerd naar dat magische moment waarop de muziek in volle harmonie met mijn universum was. Een metafysische muziekervaring die iedereen op zijn minst eens in zijn leven zou moeten meemaken.
Op een donkere Brusselse winteravond naar een live-uitvoering van die plaat gaan is dan ook een gewaagde onderneming. Het concept van een plaat van voor naar achter in volgorde te spelen houdt al een bepaald risico van voorspelbaarheid in zich. Daarbovenop is Lambchop er niet de band naar om veel te variëren op hun songs. Op een vrijdagavond kon dat dus evengoed betekenen dat ik in slaap viel halverwege.
Het leek er even op dat het zover zou komen. Lambchop had weinig aan de arrangementen die ik ken veranderd, behalve dat bijna alle songs vergezeld werden van een nogal dreigende, aanzwellende gitaartoon die uit de synthesizer kwam. In het begin leek dat nogal spannend, maar uiteindelijk ging dat vervelen. Ook het grapje over waar de plaat nu eigenlijk over gaat tussen Tony en Kurt deed wat geforceerd aan.
Uiteindelijk was het gewoon beter de ogen te sluiten en je te laten meedrijven op de lome, zalige muziek. Het applaus na Is A Woman, de afsluiter van de plaat, was dan ook eerder een beleefdheidsapplaus in afwachting van de bisnummers. Het verzoek uit het publiek om iets lichtere muziek te spelen werd ter harte genomen en Lambchop beloofde een bloemlezing te doen van nummers waar ze door de jaren heen concerten mee hadden afgesloten.
Voor The Decline Of Country And The Western Civilisation en The Gusher ging dat misschien nog op, maar nooit eerder zag ik hen Up With People en This Corrosion opvoeren, nochtans beiden publiekslievelingen en nummers waarin Kurt Wagner zich langzaam ontpopte tot een echte rockzanger, in groot contrast tot de manier waarop de man normaal rustig op zijn stoeltje zit. Al helemaal uitzonderlijk was de toegift van Give It, een weinig gekend nummer van X-Press 2, een dance formatie van goed tien jaar geleden aan wie Wagner zijn stem leende voor één nummer. Opgesmukt met flarden Talking Heads en goed veel piano werd dit een heel dansbaar, heftig nummer. Het contrast met 'Is A Woman' kon niet groter zijn. Een staande ovatie was het gevolg.