Autumn Falls 2010: Beach House, Caribou - Zweverig

Ancienne Belgique, Brussel, 29 november 2010

Terwijl in het centrum van Brussel de opening van de grootste kerstmarkt van België ervoor zorgde dat een massa volk zichzelf vertrappelde om zich te kunnen laven aan te veel glühwein, wordt de Ancienne Belgique zonder dennenbomen en pathetische lichtjes omgetoverd tot een warm nest. Daar zorgden vooral Beach House en Caribou voor die de tweede dag uit het leven van Autumn Falls mochten bezingen.

We hadden de indruk dat vele bezoekers nieuwsgierig waren naar Caribou. Het succes van hun album ‘Swim’ dat vorig jaar uitkwam en vooral het bezwerende nummer Sun zorgde bijna voor een hype rond de Canadese band. Misschien kwam het doordat ‘Swim’ iets meer naar de dansvloer neigt en zonder verpinken een hele zaal makkelijk in beweging brengt. Of misschien was het de combinatie met dat dromerige laagje dat als dons op de muziek ligt.

In elk geval steeg de temperatuur tijdens hun performance in de AB. De vierkoppige band stonden in een vierkant opgesteld, heel dicht op elkaar, alsof ze bang waren anders uit elkaar te vallen. Cariboubezieler Dan Snaith voerde aan, maar wierp zich niet op als een frontman. Hij gaf zijn muzikanten veel ruimte en vrijheid en liet hen soms volledig uitfreaken. Daardoor leek het wel alsof Animal Collective zij aan zij streed met LCD Soundsystem om de overhand te kunnen nemen. De groep mocht dan de indruk geven beheerst op het podium te staan, de energie zweefde als een krachtige zindering door de zaal.

Hoogtepunt was uiteraard afsluiter Sun dat uitgerekt wordt tot een meer dan tien minuten durende trip waarin het nummer een geheel eigen leven ging leiden tot het geheel spectaculair implodeerde. Missie meer dan volbracht.

Ook Beach House kon dit jaar pochen met nieuw werk. Een jaar geleden werd er al gefluisterd dat dit een van de bands van 2010 kon worden en dat lijken ze ook bevestigd te hebben. De verwachtingen waren dus hoog voor hun performance tijdens Autumn Falls. En die losten ze, verscholen op een schemerig podium, gemakkelijk in.

Veel aandacht ging natuurlijk naarr die laatste plaat, ‘Teen Dream’, uit. Zowat de helft van de nummers die ze vanavond speelden, kwam uit dat album. Een heel populair album, zo blijkt, want het gejoel van het publiek ging grotendeels naar deze nummers uit. Onze voeten kwamen dan ook van de grond toen we de eerste noten hoorden van Zebra en Silver Soul. Norway gaf dan weer evenveel warmte als honderd kolenkacheltjes en smelten deden we uiteindelijk op Lover Of Mine.

Onverwachte wendingen zoals bij Caribou kregen we hier niet voorgeschoteld, maar wel het soort gelukzaligheid waarvan wij automatisch in droommodus overgingen. Dat er geen comateuze gevallen onder de bezoekers geregistreerd werden mag een wonder heten. Een dag later deden wij nochtans niets anders dan samen met onze sanseveria uit het raam staren. Wat een prachtige avond.