Autumn Falls 17: King Krule - Archy The Rockstar
De Roma, 11 december 2017
King Krule is terug! De man met een stem die nog rauwer klinkt dan een steak bleu in Brasserie Leopold. Meer rockster dan ooit tevoren, lost hij een fractie van een seconde zijn gitaar om met de rug naar het publiek gekeerd, de armen in de lucht te gooien tijdens het openingsnummer Has This Hit?
De trein was vertrokken. Een trein die nooit ontspoorde, in tegenstelling tot de tram waarop we tevergeefs stonden te wachten om de Roma te bereiken. We geraakten er! Ruim te laat weliswaar, maar we kwamen tot de geruststellende conclusie dat Archy Marshall op ons had gewacht.
De nieuwste plaat van King Krule is niet de gemakkelijkst verteerbare. Wie naar de Roma was afgezakt om de Londenaar integraal de gelauwerde debuutplaat te zien brengen, kwam bedrogen uit. Geen Border Line op het menu. Een gemiste kans? Absoluut niet! Neem het van ons aan, eens je ‘The OOZ’ in de armen hebt gesloten, laat het je niet meer los.
Dum Surfer kwam al snel en mogen we van de gelegenheid gebruik maken om dat nummer even de hemel in te prijzen. De onheilspellende duisternis viel over de Roma, toen er een wellustige weerzang ontsprong tussen snerende Archy Marshall en zijn brullende bassist James Wilson.
King Krule heeft een heel eigen sound ontwikkeld; moeilijk te definiëren. De jazz-invloeden zijn onmiskenbaar, maar daarnaast houdt Marchall wel van stevige gitaren en heeft hij vooral dat ene, waanzinnig sterke kenmerk dat het hele concept rechthoudt: King Krule kan emotie overbrengen. Terwijl Marshall met de rug op de vloer van het podium The Locomotive naar het einde lag te kreunen, beseften we nog maar eens hoe krachtig de pijn is die in de brommende stem van King Krule schuilgaat.
Maar hoeveel eer we ook naar dat waanzinnig getalenteerde wonderkind willen schuiven, de band stond zeker en vast voor een deel van het succes. Ignacio Salvadores trok de set naar meerdere hoogtepunten met saxofoonlijnen die essentiëler bleken voor de sound van King Krule dan de pepersaus bij diezelfde steak bleu in Brasserie Leopold.
In het slotakkoord van de set ging King Krule wel op zoek naar de hits uit ‘6 Feet Beneath The Moon’. We kregen met Baby Blue een prachtige trage om dan over te gaan tot – hoe kon het ook anders? – Easy Easy. Muzikanten sprongen chaotisch over het podium; het publiek sprong nog tien keer wilder in het rond, “Cause if you're going through hell / We just keep going”.
De enige song, die we eigenlijk echt misten, was Czech One; een betere comeback-single om vier jaren van stilte af te sluiten, hebben we nog niet vaak gehoord. Maar laat ons dat net terugbrengen naar wat we eigenlijk wilden zeggen: King Krule is terug en hij is in bloedvorm! En nu we toch stillaan de eindejaarslijstjes zijn ingedoken, kunnen we maar beter meteen stellen dat dit één van de mooiere gebeurtenissen is van het muzikale jaar.