Autum Falls 2015: Last Ex, Samantha Crain, Thus Owls - Onverwacht boeiend

Muziekcentrum TRIX, Borgerhout, 18 november 2015

Bomalarm in hartje Antwerpen, rondvliegende, afgerukte takken, niets kon ons tegenhouden om vandaag naar Trix te trekken voor weer een avondje Autumn Falls. Dat Thus Owls en Samantha Crain waar voor hun geld zouden zijn, lag in de lijn van de verwachting, maar hoe zou de instrumentale headliner Last Ex het er vanaf brengen? Een verslag in drie bedrijven.

Het Zweeds-Canadese Thus Owls timmert al een poos aan de weg, maar blijft tegelijkertijd koppig weg van de mainstream met zijn ingewikkelde, maar intensieve muziek. Met hun laatste album gingen ze voor een iets grootser geluid, denk richting Florence + The Machine. Op hun recente ep kiezen ze alweer voor een andere, meer elektronische koers.

Vorig jaar gaven ze een geweldig optreden in Gent en toch opende de als trio aantredende band deze avond van Autumn Falls voor het geweldige publiek van een man of acht. Haar lange jurk kon niet verbergen dat Erika Angell ondertussen al een eind zwanger is, maar dat en het weinig talrijke publiek verhinderde niet dat ze er vol voor ging. Haar stem streek weer vlot langs alle registers.

Ook haar partners dreven zichzelf tot de rand. Simon Angell met zijn gitaren, toetsen en meer pedalen en knopjes dan in een Boeing 747. Stefan Schneider met drummatronen die bij de meest ingenieuze waren die we ooit hoorden.

De korte set bestond vooral uit de nummers van de nieuwe ep ‘Black Matter’, met als enige uitzondering, centraal in de set het geweldige Ropes van het laatste album. De striemende synthpartij van dat nummer werd vervangen door een van de genoemde drumpartijen en werden dus niet gemist. We Leave/ We Forget sloot de set af, maar wij zullen niet vergeten de volgende keer weer present te zijn.

Snelle beslissers kunnen deze geweldig onderschatte band vanavond in Eindhoven zien.

Het contrast met de set van Samantha Crain kon bijna niet groter zijn. De achtentwintigjarige is gespecialiseerd in sobere americana, in songs die hartverscheurende portretten tekenen van door het leven getekende personages. Die werden door haar en haar compagnon tot leven gebracht, elk op een identieke, akoestische gitaar. Zij tokkelend en strelend met haar vingers, hij met een plectrum.

Crain is maar een klein vrouwtje en haar setlist stond op een minipapiertje, maar verder was dit alleen maar groots te noemen. Haar stem is sterk en lijkt tegelijk breekbaar als vloeitjespapier en haar songs zijn niet alleen tekstueel maar ook muzikaal van hoog niveau.

Die kenden we natuurlijk al van haar prima album ‘Under Branch & Thorne & Tree’, maar toch wisten ze ons live nog meer te raken in hun uitgeklede vorm. Crain kaderde ook elk nummer en al had ze het gevoel dat haar referenties aan films, liefdesleed en steden haar publiek niet veel zeiden, toch kon je een speld horen vallen (of de toiletten van de eerste verdieping horen doorspoelen).

Naast het beste uit haar laatste album zoals When You Come Back, Elk City en Kathleen) kregen we ook nog Somewhere All The Time, een track uit haar vorige plaat ‘Kid Face’ die ze schreef tijdens de reclameblokken die haar favoriete film ‘Convoy’ onderbraken en een spiksplinternieuwe song die Loneliest Handsome gedoopt was.

Afsluiten deed Crain met haar ode aan Jason Molina, For The Minor, omdat ze dat ziet als een soort van afscheidslied. Ze schreef het toen hij op zijn ziekbed lag, maar even later overleed hij. Ze wil dat we Molina blijven onthouden en dat zullen we doen, maar we onthouden vooral dat Crain een paar van de beste songs van het jaar schreef en die op overtuigende wijze bracht.

Afsluiten deden we met Last Ex, project van Simon Trottier en Olivier Fairfield, die we al eerder aan het werk zagen als leden van Timber Timbre.  Samen schreven ze in 2012 een ambient soundtrack voor The Last Exorcism II, maar het grootste deel van de muziek bleef ongebruikt. Trottier en Fairfield gingen met het materiaal opnieuw aan de slag en puurden er twaalf donkere tracks uit met titels als Dark Jazzer, Hotel Blues en Girl Seizure.

Terug waren de vele pedalen en effecten en zelfs nog in veelvoud en met Fairfield als drummer (en tegelijk soms op toetsen) was het ook op dit vlak weer smullen. Trottier liet meestal soundscapes vanuit zijn gitaar binnenwaaien terwijl de toetsenist op vooral analoge synths voor wat warmte zorgde, maar ook liet horen dat deze band wat heeft met samples en concrete muziek.

Wij hoorden in de verste verte geen score van een horrorprent meer, maar wel de perfecte soundtrack bij het woedende stormweer. Wanneer Fairfield op zijn gortdroge snares sloeg, leek het wel alsof de wind de luiken deed klapperen en de desolaat klinkende soundscapes pasten bij de sfeer tussen de hoogbouw rond Trix en de heen en weer zwiepende verlichtingspalen met hun oranje licht alles buiten de slagschaduw van de gebouwen van een zelfde, vreemde tint voorzag. Verrassend boeiend, alleen jammer dat we nog altijd maar met een man of twintig getuige waren.