Atoms For Peace - U was een geweldig publiek

Lotto Arena, Antwerpen, 10 juli 2013

Thom Yorke was in het land. Niet met Radiohead deze keer, maar met zijn nieuwe project Atoms For Peace. Dat wil niet zeggen dat Radiohead dood en begraven is. De groep werkt aan nieuw materiaal. Maar in tussentijd had Thom zin in iets anders. Iets anders bleek gisteren moeilijke muziek te zijn. Stevige lappen elektronica. Muziek waarvan velen gillend zouden zijn weggelopen. Maar het was precies waar u en ik voor gekomen waren.

In 2009 verzamelde Yorke een groepje muzikanten rond zich om zijn eerste soloplaat ‘The Eraser’ (2006) naar het podium te vertalen. In de rangen: bassist Flea van Red Hot Chili Peppers, vast Radiohead-producer Nigel Godrich, voormalig drummer van REM en Beck Joey Waronker en de Braziliaanse percussionist Mauro Refosco.

In de Lotto Arena werd duidelijk dat ieder lid van Atoms For Peace even essentieel is voor het geluid. Al is het wel duidelijk dat het Thom Yorke is die muzikaal het meest in de pap te brokken heeft. Atoms For Peace riep echo’s op van de moeilijke Radiohead, die van The Gloaming (luister maar eens naar Unless), 15 Step (luister eens naar Dropped) en ‘The King Of Limbs’.  

De set werd ietwat gezapig afgetrapt met huidige single Before Your Very Eyes… en het wereldnummer Default. Een eerste kopstoot werd uitgedeeld toen er werd teruggegrepen naar ‘The Eraser’ met The Clock. Toen dat nummer – een albumtrack uit een oude plaat die niet overdreven veel aandacht heeft gekregen bij release – op uitzinnig herkenningsapplaus werd onthaald, wisten we het wel zeker: de rabiate fans hadden hier verzamelen geblazen.

The Clock kreeg live wel zeer vettige gitaren mee en ook de outro van Harrowdown Hill kan niet anders omschreven worden dan een wall of noise van de allerbeste soort. Ook Cymbal Rush, de afsluiter van de reguliere set, was een hoogtepunt. Laagje per laagje werd er zorgvuldig opgebouwd tot ieder bandlid had kunnen laten horen waar hij allemaal toe in staat was. Met Yorke achter de piano.

Nog een hoogtepunt: Yorke die de bisnummers op zijn eentje aftrapte met een akoestische versie van het obscure The Present Tense met de woorden “Who would like to relax a little? I know I do.” De hele eerste bisronde was voorbehouden voor nummers die hier en daar bij elkaar geraapt waren. Feeling Pulled Apart By Horses werd in 2009 samen met The Hollow Earth als dubbele a-kant uitgebracht, met Paperbag Writer stond er ook een b-kantje van Radiohead op de setlist. En dan moest Rabbit In Your Headlights nog komen, de samenwerking tussen Yorke en UNKLE, die ons keer op keer kippenvel bezorgt.

Flea leek op Gollem met een gitaar en kon zijn hoofd geen twee seconden  stilhouden, Thom Yorke grossierde in de allerdomste improvisatiedansjes en heeft zijn haar tegenwoordig in een dotje. Maar wat een muzikanten allebei. Thom Yorke is degene die met Radiohead bewezen heeft dat je ook met eigenzinnige en moeilijke muziek een groot publiek kan aanspreken en ook met Atoms For Peace doet hij precies waar hij zin in heeft. Het publiek zal wel volgen.

Dat de Lotto Arena niet uitverkocht was hoeft niet te verbazen als je bedenkt dat de tickets toch een stevige 46 euro kostten. Maar na een show van bijna twee uur met twee bisrondes, een knappe lichtshow, een handvol tracks die we voor geen geld ter wereld hadden willen missen en een hele show lang vol overgave wilden we het best toegeven: het was zijn geld waard. En u, dames en heren, u was een geweldig publiek. De staande ovatie op de tribunes loog er niet om.