Art Garfunkel - Geen onderscheiding

Stadsschouwburg, Antwerpen, 21 februari 2016

De Antwerpse Stadsschouwburg was niet helemaal volgelopen voor ‘An intimate Evening with Art Garfunkel’. De gemiddelde leeftijd van de toeschouwers schuurde ongeveer tegen het brugpensioen aan (op een enkele chips verorberende kleuter na). De meesten zullen wel gekomen zijn met een hoop herinneringen aan nostalgische avonden bij een Simon and Garfunkel-plaat waarbij men romantisch kon wegdromen bij de heart-torn songs van Paul Simon die zijn maatje Garfunkel met zijn honingzoete stem tot in ijle hemels zong. Want dat dient gezegd: Art Garfunkel bezat een stem waarmee wij ons hiernamaals wel willen vullen.

Helaas, Garfunkel bezit die stem niet meer. Ouderdom, sigaretten en stembandproblemen enkele jaren geleden op de koop toe hebben ervoor gezorgd dat zijn enige handelsmerk hem – excusez le mot – door de keel is geschoten. Als je nu de belangrijkste troef van je succes kwijt bent, dan zit je met een probleem. En Garfunkel beseft het. Maar tegelijk verbergt hij het. The show must go on tenslotte.

Hij verbergt dat manco door tussen de songs wat pseudo-poëtische teksten te lezen – petits poèmes en prose met heel veel goede wil – om de stem wat te laten rusten en misschien ook wel om zijn eigen (beperkte) repertoire te verdoezelen. Heel de setlist steunt immers nogal uitdrukkelijk op de songs die Paul Simon zo’n dertig tot vijftig jaar geleden heeft geschreven. Veel variatie of vernieuwing zit er dus noodgedwongen voor Garfunkel niet in.

Art koos voor een risicoloos begin: April Come She Will en The Boxer. Niet kwaad, herkenningsapplaus maar toch ook al meteen een opvallend dunne en wat lagere stem. Meteen daarna een eerste vertelmoment. Soms waren die momenten interessant, soms nogal openhartig, soms ook goedkope tijdsvulling. Perfect Moment uit de ondertussen vergeten cd ‘Everything Waits To Be Noticed’ kon ons wel bekoren en werd kennelijk met het nodige vuur – al is het ondertussen eerder smeulend - gebracht. A Heart in New York ging naar mening van onze buurman te snel over in All I Know en we konden hem geen ongelijk geven.

Het is wel een typische Garfunkel-truc om nu voor hem onbereikbare noten te vermijden. Soms deed hij het ook anders. Zoals een student vragen, waarop hij het antwoord niet weet, durft open te laten, zo zwijgt Garfunkel soms midden in een song en neigt het hoofd naar zijn overigens uitstekende muzikanten – hij beperkte de begeleiding tot een gitaar en toetsen – zodat zij de lacune met een subtiele riedel kunnen invullen. Maar zo haal je geen onderscheiding als zanger. Bij Scarborough Fair werd ook geen enkel refrein ten einde gezongen. 

Identiek dezelfde strategie na de pauze: Homeward Bound om iedereen bij de les te krijgen en dan enkele hoogtepunten uit zijn solocarrière: 99 Miles From LA uit de verre lp 'Breakaway', zijn grootste commercieel succes, Real Emotional Girl om Randy Newman, één van de grootste songwriters uit de Verenigde Staten volgens Garfunkel, even onder de aandacht te brengen en Bright Eyes, in de seventies een wereldwijde hit behalve in de States.

Bij The Sound of Silence, een ijzersterke evergreen, bleek het duidelijk hoe weinig body Garfunkels stem nog over heeft om dat nummer met het nodige reliëf te brengen. Het gevoelige Kathy’s Song is Garfunkels favoriete Paul Simon-nummer. Hij deed het ook alle recht aan. 

Wij zagen Garfunkel met hetzelfde programma in het CC van Hasselt. Daar vertelde hij het publiek dat hij aan een nieuw arrangement werkte voor zijn machtige lijflied Bridge Over Troubled Water maar dat hij er voor de derde strofe nog niet helemaal uit was. Toe. Het publiek applaudisseerde hartelijk. Mensen zijn nu eenmaal beleefd, maar objectief als we trachten te zijn, moeten we toegeven dat de Garfunkel anno 2016 echt wel zijn beste tijd gehad heeft.