Arno - De echte Voice van Vlaanderen

Ancienne Belgique, Brussel, 17 april 2016

Arno speelde in de Ancienne Belgique zijn enige Belgische zaalshow dit voorjaar. Hij stelde er zijn uitstekende nieuwe – en tweeëndertigste! -  album ‘Human Incognito’ voor. Eén iemand hoorde we het fenomeen Arno na het concert mooi samenvatten: “Mijn vrouw heeft thuis The Voice van Vlaanderen gekeken. Ze heeft er niets van begrepen.”

De hoogtepunten zaten overal. Elle Adore Le Noir bijvoorbeeld, nog altijd één van de strafste nummers die Arno ooit schreef – misschien wel hét strafste. Een zinnetje als “Elle adore le noir/pour sortir le soir” klonk vanavond wranger dan ooit tevoren. Hij had er een statement rond kunnen maken, maar deed dat niet. Later weerklonk er wel een “Leve Molenbeek, godverdomme!” als aankondiging van Brussels waarvan hij de tekst lichtjes had aangepast naar “Dancing in the streets of Molenbeek, Brussels.”  Een statement op z’n Arno’s noemen ze dat.

De setlist deed heel uitgekiend aan, maar daarom nog niet getelefoneerd. Arno zorgde ervoor dat hij nooit te lang in dezelfde sfeer bleef hangen. Na een mijmering als Oublie Qui Je Suis kwam een stevige rocker als No Job No Rock, een ingetogen Les Yeux De Ma Mère zat ingekapseld tussen stevige rockers als Meet The Freaks en Putain Putain en er viel regelmatig ook wel wat te dansen, bijvoorbeeld tijdens het nieuwe van lichte elektronica voorziene Please Exist. Dat alles wisselde zich af en vatte het fenomeen Arno ook nog eens mooi samen.

Anderzijds zijn er bij Arno altijd de niemendalletjes en halve muzikale grapjes waarvan je je afvraagt of ze nu echt nodig zijn omdat ze afbreuk doen aan het grootse talent van de man. Zo kondigde hij een nummer over zijn oude postbode aan die nu lesbisch was geworden (Now She Likes Boys) en ook Une Chanson Absurde was precies wat de titel zei dat het was. Maar zelfs die nummers waren muzikaal sterk, want wanneer Arno dan in dat gekke absurde nummer zijn mondharmonica bovenhaalde kreeg dat gekke nummer plots een hoog bluesgehalte.

Tegelijkertijd had Arno geen enkel probleem met het ingetogen houden van de sfeer wanneer dat zo hoorde. La Vie Est Une Partouze  uit het geweldige ‘French Bazaar’ (2004) was aandoenlijk mooi, net als het nieuwe en ontroerende Je Veux Vivre waarin Arno zijn wensen voor de wereld uitsprak.

Maar het echte kippenvelmoment was weggelegd voor Lola etc. dat aantoonde dat Arno, bijna zevenenzestig ondertussen, nog altijd het meest tot zijn recht komt als je hem op een podium zet. Ook bij ingetogen ballades die verteld en gevoeld moeten worden tot in je binnenste. Het was dan ook niet toevallig dat hij na dit nummer, een ode aan zijn grootmoeder, één van de luidste en langste applaussalvo’s van de avond kreeg.

We hebben vaak het gevoel – en met elke nieuwe plaat die de man maakt een beetje meer – dat Arno onderschat wordt, hier in Vlaanderen. Uistekende nieuwe singles als Dance Like A Goose en I’m Just An Old Motherfucker (een hoogtepunt) krijgen en kregen slechts beperkte ondersteuning via de radio terwijl het bijna ongelooflijk is dat één artiest zowel Je Veux Nager als Elle Adore Le Noir als een kippenvelballade als Lola Etc. heeft gemaakt.

Arno doet in wezen al heel zijn carrière hetzelfde, maar toch net dat beetje anders. Daarbij dooft zijn vlam niet uit, maar groeit het respect voor één van de grootste rockiconen die ons land ooit gekend heeft elke keer als we ‘m live zien. Het repertoire van Arno is van een bijna onbevattelijke veelzijdigheid – de enige die hierbij in de buurt komt is Raymond Van Het Groenewoud -  en dat toonde hij met een schitterend concert in de Ancienne Belgique.

Dit najaar – in oktober – trekt Arno uitgebreider langs de Belgische clubs en komt hij nog een keer naar de AB, naar De Roma, Het Kursaal en de Vooruit. Mis ‘m niet.