Arno - Brussels en Brussld in Brussel
Botanique, Brussel, 24 oktober 2010
Arno houdt van Brussel. Dat is geen geheim. In het kader van zijn Brusselplaat 'Brussld' gooide hij er een livetournee door de Brusselse zalen tegenaan onder het motto "Allez Allez Circulez". Wij kozen voor de intimiteit van de Botanique, en zagen een gedreven Arno zingen, roepen en zwanzen.
Met Brussels werd de aftrap gegeven en de cymbalen kwamen al boven bij Mademoiselle. Tijdens God Save The Kiss viel de afwezigheid van muzikaliteit in Arno's zangpartijen in zijn recentere songs ons wel erg op. Achtergrondzangeres Sabrina hielp dat verdoezelen bij het bombastische refrein. Die achtergrondzangeres - een Elsense met Marokkaanse roots - bracht hier en daar een arabische toets aan en liet zich van haar beste kant horen tijdens Watch Out Boy, maar haar tussenkomsten overstegen toch niet echt de gimmick, hoe sterk haar stem ook moge zijn.
Op gezette tijden pootte Arno zich neer op een houten caféstoel, meestal om een lang en geestig synchroon viertalig "vertellement" te beginnen. Over tantes of grootmoeders met "dekke tettn", "les jeunes avec des couilles jusqu'ici", of het feit dat er "meer sosselisme is in een coiffeurssalon dan bij de Vlaamse sosselisten". Het was telkens lachen, ook voor de muzikanten. Serge Feys moest hier en daar een slappe lach verbijten. En hij kent Arno toch al wat jaartjes.
De mooie ballads Elle Pense Quand Elle Danse, Quelqu'un A Touché Ma Femme en Get Up Stand Up werden ingepast tussen stampend geweld als Ca Monte en Françoise. Stampers, maar we werden eigenlijk enkel tijdens Bad Dog Day echt bij het nekvel gegrepen. De meest rockende klanken hoorden wij tijdens Meet The Freaks, en Arno's nieuwe gitarist mocht laten horen dat hij minder bruut lawaai, maar meer nuance uit zijn gitaren kan halen dan Burton dat deed. Heeft het bij Arno tegenwoordig trouwens nog zin om de naam van de gitarist te onthouden?
We hoorden er alleszins de klanken van Charles And The White Trash European Blues Connection in - één van onze favoriete Arnoperiodes - en See-Line Woman, dat vlak daarna kwam, liet daarover geen twijfel meer bestaan. Je Veux Nager en Solo Gigolo profiteerden helaas niet echt van de nieuwe arrangementen, Ooh La La La op accordeon is toch minder punk dan het origineel. Putain Putain en bisnummers Les Yeux de Ma Mère en Les Filles Du Bord De Mer - in hun klassiek en quasi-onverbeterbaar arrangement - konden uiteraard op grote bijval rekenen bij het publiek.
Arno ten voeten uit. On est moche mais on s'amuse. En de rest is bijzaak.