Ariel Pink - Alle gekheid op een stokje
Balzaal, Vooruit, 17 maart 2015
Met ‘pompom’ heeft Ariel Pink vorig jaar één van de vreemdste albums van het jaar uitgebracht. Voor Pink is het verschil tussen mooi verstopte popnummers en opzettelijk belachelijke waanzin een zeer dunne lijn. Ook de verschillende genres op de plaat zorgden voor een uitgesproken “que?”-gevoel, maar gek genoeg ook voor een zekere vorm van samenhang. Pastiche heet zoiets. En wij gingen eens gaan kijken of dit live ook werkte.
Over waanzin gesproken. Met Dinosaur Carebears werd meteen de toon gezet voor een absurd optreden. De tempowisselingen, die ook bij White Freckles schering en inslag zijn, zaaien verwarring bij het publiek, maar werden door de band gemakkelijk en vooral onbeweeglijk gebracht. Een mooi gerodeerd zootje langbehaard tuig, die de muzikale fratsen van hun frontman perfect onder de knie hebben.
Ariel Pink zelf stond met de haren als een gesloten gordijn voor de ogen te praten, tieren, kuchen en mopperen. Het gezang kwam in een waas van echo’s en weerkaatsingen je trommelvliezen binnen en zorgde voor een chaotisch sfeertje. Het publiek had dan ook moeite om er enige beweging in te krijgen. Het goede dansvoorbeeld werd nochtans gegeven door twee ergerlijke, hipster danseressen, die rondom hun frontman verschillende dansende dieren nadeden. Discussie achteraan de balzaal of de twee meiden gewoon uit het publiek gehaald waren of werkelijk deel uitmaakten van de show. Wij gokken op het tweede. Het zal je dochter maar zijn: op tour met Ariel Pink in Europa louter om een konijn of een tijger na te doen op een podium.
Het publiek keek ondertussen toe met ogen en mond wijd open. Goede wil was er wel, maar vooraleer ze het juiste ritme te pakken hadden door de nevel van galmklanken, was er al lang terug een versnelling geplaatst door de band, waardoor iedereen constant het gevoel had als een dwaas uit het ritme te dansen of zelfs gewoon te bewegen. Zonder kennis van de ‘pompom’- nummers naar de Balzaal in de Vooruit afzakken was dus geen goed plan. Al goed dat wij de plaat wel van buiten kennen.
Niet dat de nummers ordeloos gebracht werden of dat de geluidsman zijn stiel niet kent. Ariel Pink-nummers zijn gewoon zo. Daarom werd er wat gas teruggenomen en werd er gekozen voor wat meer regelmaat in de set. Het Frank Zappa-achtige Black Ballerina, waarin het personage in het nummer zijn zoon meeneemt naar een striptent, was met zijn new wave-achtige refrein een uiterst swingende affaire. Ook dankzij het oudere werk, dat hij vroeger bracht met zijn Haunted Graffiti’s, kregen we meer grip op het optreden. Wij dachten Menopause Man en Fright Night te hebben gehoord, maar zoals je ziet: nog steeds genoeg ruimte voor de nodige verwarring.
Naar het einde toe kreeg het publiek dan ook de nodige toppers voorgeschoteld. Lipstick, het popnummer dat ingesmeerd is met duistere jarentachtigsynths en shoegaze, was veruit het leukste moment van het optreden. Emotioneel meebrullen kon uiteraard met Picture Me Gone en ook de indiepop van Put Your Number In My Phone en het psychedelische kleurenpallet van Plastic Raincoats In The Pig Parade kreeg voldoende handen op elkaar. Afsluiten deden ze met Sexual Athletics, alwaar Ariel Pink zichzelf tot seksgod kroonde. Zijn danseressen knikten overtuigend.
De verschillende meningen van het aanwezige publiek liggen waarschijnlijk mijlenver uit elkaar. We kunnen erin komen dat fans dit een geweldig optreden vonden. We kunnen erin komen dat anderen spijt hadden dat ze hun tijd daar hadden verdaan. Waar we wel zeker van zijn is dat Ariel Pink een optreden heeft gegeven waarover gepraat is geweest. Eentje dat we, in goede of slechte zin, allicht niet snel zullen vergeten.