Arena - Wachten op de vonk

Spirit of 66, Verviers, 23 november 2012

Na een eerdere doortocht in Verviers kwam Arena zijn recentste worp opnieuw voorstellen aan het Belgische publiek. Terecht overigens, want ‘The Seventh Degree Of Separation’ bleek een uitstekend conceptalbum en een integrale uitvoering ervan laten we niet links liggen. Toch overtuigden de Engelse progrockers vooral in de tweede helft van de show.

Muzikaal was het van in het begin genieten geblazen. Maar waarom men de moeite niet gedaan had om van een conceptplaat – over de overgang van leven naar dood – een visueel prikkelende productie te maken, ontging ons. Slechts éénmaal verscheen zanger Paul Manzi met hoed en bril om enige theatraliteit te veinzen.

Manzi klonk overigens geweldig. Arena’s nieuwe zanger – de vierde alweer – blijkt ook de beste uit het rijtje. Zelfs in het tweede deel van het concert, als men uit het oudere werk citeerde, was Manzi niet uit zijn lood te slaan en bouwde hij een vocaal geïnspireerde relatie met zijn publiek op.

Ook de rest van de band klonk vertrouwd genoeg met het nieuwe materiaal. Jammer toch dat er zo snel werd doorgespeeld, zonder enige toelichting of omkadering van het verhaal. Afsluiter The Tinder Box was voorbij voor men het besefte. Zelfs geen pauze hierna, waardoor de toeschouwer die onbekend was met het album moest gissen naar het einde van de eerste set.

Maar dan sloeg de vonk echt over. Met The Butterfly Man, (Don’t Forget To) Breathe en Spectre At The Feast werd er flink uit de band gesprongen. Ook het songmateriaal uit het debuut ‘Songs From The Lion Cage’ (Crying For Help en Solomon) bleef stevig overeind. Opvallend: uit ‘Pepper’s Ghost’ werd niets gespeeld. We misten bevlogen songs als Bedlam Fayre en Smoke And Mirrors.

Wat een weldaad overigens, die Arena-sound. Stichter Mick Pointer drumt beter dan ooit en kan zich ritmisch verlaten op een ervaren rot als bassist John Jowitt. Clive Nolan vond een evenwicht tussen zijn dienende functie en zijn vette solo’s. Gitarist John Mitchell tekende strakke spanningsbogen.   

Het rampzalige voorprogramma was snel vergeten. Paul Menel was ooit zanger van IQ, maar vijfentwintig jaar en evenzoveel kilootjes later bleef er van zijn gouden stem niks over. De hoge registers werden niet meer gehaald. De man had Steve Harris (van John Jowitts band arK) meegebracht, maar de mix van live gitaar en zang met gesamplede ritmes en toetsen klonk onevenwichtig. Sommige comebacks zouden verboden moeten worden.