Arctic Monkeys - Eenheidsworst met toppers

Lotto Arena, Merksem (Antwerpen), 9 november 2009

Een nieuw album, één der gebroeders Gallagher die de band met wijlen Oasis vergelijkt en een - hoewel niet erg overtuigende - passage op Pukkelpop zorgde voor een aardig gevulde Lotto Arena. Arctic Monkeys: puur, onversneden en langhariger dan ooit.

Vooraleer Alex Turner de bühne mocht opklauteren, deden Eagles Of Death Metal een meer dan verdienstelijke poging om de aanvankelijk matig gevulde zaal op te warmen. De band met zanger Jesse –Snor - Hughes en drummer Josh Homme, 'Humbug'-producer en zanger van Queens Of The Stone Age, bracht onder andere Don’t Speak (I Came To Make A Bang!), Boy’s Bad News en I Only Want You. Ondanks het knappe gitaarspel bleek de band te onbekend om écht bemind te worden, waardoor ze de toeschouwers niet konden meeslepen in de up-tempo garagerockset.

Drie kwartier later zetten Arctic Monkeys uiteindelijk hun set in met Dance, Little Liar. Wanneer Turner daarna klassieker Brian Storm aanhief, stond de zaal in vuur en vlam, al zat ook de knappe rodelichtshow daar voor iets tussen. De mannen van Arctic Monkeys houden kennelijk van diversiteit: Nu eens kalm uit de hoek komend, lieten ze niet na om dan weer alles uit hun instrumenten te halen. Bij Circus leek het er bijvoorbeeld op alsof de bandleden plots een energiestootje van jewelste kregen.

Met het nieuwe album zou een mens haast vergeten dat Arctic Monkeys intussen ook al enkele klassiekers op hun palmares hebben staan. Enkel blije gezichten dus bij onder andere I Bet That You Look Good On The Dancefloor. Een eerste kippenvelmomentje deed zich voor, maar voor ons was het meteen ook het laatste. Wat niet wegneemt dat we uiteraard ook genoten van Crying Lightning, My Propeller of het prachtige Cornerstone.

De temperatuur steeg aanzienlijk met al dat gedans en gejoel. Ook de decibels kenden een opwaartse evolutie naarmate het concert vorderde, maar dat leek niemand te deren. Bij Pretty Visitors gingen de handjes massaal richting podium, en ook The Jeweller’s Hand kon op goedkeuring rekenen.

Toch dienen de jonge snaken erop te letten dat het geheel uiteindelijk niet een beetje eentonig wordt. 'Humbug' heeft duidelijk enkele toppers, maar niemand houdt van steeds dezelfde stijl. Het euvel oplossen met een klassieker, dus. When The Sun Goes Down deed het stilgevallen publiek weer meezingen en dansen. Bij het nummer daarop, Secret Door, viel er zowaar confetti uit de lucht. Een leuke gimmick, maar zoiets lijkt ons meer iets voor één of ander Milc Inc.-project.

Bij de bisnummers konden de aanwezigen zich nog eens volledig uitleven. Fluorescent Adolescent en 505 sloten de avond in schoonheid af. Het publiek zag er tevreden uit, en we konden ons niet van de indruk ontdoen dat ook Turner en zijn crew van de avond genoten hadden.