Arch Enemy - Geoliede machine

Trix, 24 januari 2018

Veel Zweeds is er niet meer aan, maar toch staat Arch Enemy nog steeds aan de top van de melodic death metalscene. Met een nieuwe plaat onder de arm en drie support acts in het kielzog, kwamen ze dat in de Trix nog eventjes bewijzen.

 

Vier bands, dat is een avondvullend programma. De spits, die draagt voortaan de tandafdrukken van het Oekraiense Jinjer. Hun metalcore met zowel zware grunts als soms 2 Fabiola-achtige zangpartijen zal zowel voor- als tegenstanders hebben. Maar de tengere Frontvrouw Tatjana Schmailyuk kreeg de zaal wel warm door meermaals naar opgestoken duivelshoorns te vragen of de zware combatboots de lucht in te schoppen. Het gejuich leek dan ook met elk nummer aan te zwellen.

 

Met het Zweedse Tribulation kregen we vervolgens iets helemaal anders voorgeschoteld. Na La Vie En Rose kwam het viertal, alsof ze net waren weggelopen uit de begeleidingsband van Alice Cooper, in horrortenue het podium op. Muzikaal brachten ze naar Merciful Fate knipogende horrormetal met deathgrunts. Frontman Johannes Andersson (hoe Zweeds kan een naam zijn?) was als vocalist-bassist dikwijls aan de microfoonstandaard gekluisterd, wat gitaristen Adam Zaars en Jonathan Hultén meer dan goedmaakten door constant hyperactief de uithoeken van het podium op te zoeken. Bij momenten was het chaotisch; het veelvuldige gekronkel van Holtén werkte zelfs bijna op de zenuwen.

 

Nog een stapje hoger op de affiche vonden we Wintersun, het prototype van de Finse folkmetalband waar de voormalige Ensiferumfrontman Jari Mäenpää (laat ons hem voortaan gewoon Jari noemen) zijn creatieve ei in kwijt kan. De basdrums legden direct een moordend tempo op, op het ritme waarvan de ene na de andere melodie onze richting uitgestuwd werd. In tegenstelling tot de voorgangers, nam Jari meermaals de tijd om tijdens de instrumentale intermezzo's het publiek te bespelen. Dat publiek bedankte door vanaf Winter Madness wild te moshen. Wat een strot heeft die man ook. Moeiteloos spuwt hij grunts uit aan hoge snelheid grunts, maar evengoed haalt hij cleane noten in een meer dan degelijk bereik aan en kan hij die ook vasthouden.

 

We zouden nog bijna vergeten dat er nog een grotere act in de coulissen zat te wachten. Toen het voorlaatste drumstel was weggehaald, kregen we eindelijk de stageset van Arch Enemy te zien. Op de intrumentale tonen van Set Flame To The Night kwamen de vier mannelijke muzikanten het podium opgewandeld, gevolgd door vocaliste Alissa White-Gluz. Beginnen deden ze met The World Is Yours, kwestie van die earsore van een eerste single van het nieuwe album uit de weg te hebben. Met Ravenous kregen we daarna meteen wat ouder werk, maar snel ging het opnieuw richting die twee laatste schijven met nummers als The Race vanop 'Will to Power' en Stolen Life en You Will Know My Name van voorganger 'War Eternal'.

 

Tussendoor had het Zweeds-Brits-Canadees-Amerikaanse vijftal het dak er al even helemaal afgekregen met zoals altijd een puike live versie van My Apocalypse. Met instrumentale intermezzo's zoals Intermezzo Liberté en later ook Snow Bound demonstreerde het jongste lid Jeff Loomis al even wat hij allemaal kan met een gitaar in de handen. Van zijn band Nevermore zijn we nooit enorm fan geweest, maar het is wel een topgitarist.

 

Nog zo'n verschil met de vorige acts was de rust en routine die de band uitstraalde. Geen al dan niet gefaket enthousiasme om de performance een boost te geven. Elke beweging en elk geluidje leek zorgvuldig georkestreerd. Arch Enemy is een geoliede machine. Ook dat overweldigende decor met verbluffende visuals, waarop plots voor enkele nummers het bandlogo verscheen, droeg daartoe bij.

 

Met We Will Rise kwam de reguliere set aan haar einde. Avalanche was de eerste encore; het vijfde en laatste nummer vanop 'War Eternal' zal wellicht ook het langst in de set zal blijven zitten. Na nog wat heftig heen- en weergesoleer van Michael en Jeff zette de band tot slot vaste afsluiter Nemesis in. En zo kunnen we op onze Graspopplanning alvast één band met stip noteren als niet te missen. Want Alissa kwam met het goede nieuws dat ze deze zomer opnieuw naar Dessel komen.