Antwerp Metal Fest 2016 - De harde feiten

Festivalterrein, Antwerpen, 12 juli 2016

Dat het een kleine misdaad is om de vierde editie van Antwerp Metal Fest te missen, beste liefhebber van zwaar gitaargeweld, hadden we vooraf al verteld. Mocht u het toch niet gehaald hebben, ziehier waarom u nog even extra hard met het hoofd tegen de muur mag bonken en moet zorgen dat u er op de vijfde feesteditie wél moet bij zijn.

1. De mainstage én metaltent van AMF zijn zelfs kleiner dan de Marquee van Graspop. Gezellig? You bet.
2. Tussen de alternerende line up zijn zelfs totale stilte momenten voorzien.
3. Bier = €2.
4. De goede oude keuze tussen frieten, hamburgers of pizza volstaat. De rest is verwennerij.
5. Geen complexe apps of new mediatoestanden. Gewoon her en der de playlist ophangen volstaat.
6. Metalheads mogen ook met waterbalonnen gooien. Zeker weten.
7. Fluo roze handdoeken op podium? Dat is pas hardcore.
8. De luxe van een backstage kan zich nog beperken tot een barbecue, een biertoog en een zwembad.
9. Hardcorebands (Do Or Die) die tijdens hun optreden zonder schroom van pet wisselen met de frontstage security.
10. Waar een banner voor een banner hangen nog gerust kan, waardoor er plots “Anti Tangled Fest” onstaat. Eeuh?
11. Zangers die tijdens hun show zelf de micro moeten herstellen omdat er geen stagetechniekers zijn. Jawel!
12. Moshen en circle pits zijn niet meer weg te denken, maar als er echt iets ernstigs gebeurt, blijft hier enkel nog medeleven en kameraadschap over.
13. “This happens when you don’t have education. You’ll have to listen to metal all day” (LG Petrov, Entombed A.D.

En de muziek?

1. Een Nederlandse meidenband (Sisters of Suffocation) die mannelijke ruige grunts combineert met sexy blote benen! Check. Strakke deathmetal trouwens, maar misschien wat statisch op podium (en het Hollandse woord “titeltrek” klinkt nogal on-metal).
2. Een viking die met opschrift “terrorist” in het gezelschap Marginal een plek op podium krijgt? Waarom niet. Met schijn scherpe grind en schreeuwerige speedmetalsongs die soms zelfs de minuut niet haalden, kreeg de band rond 16u de menigte al aardig in beweging. Hard, maar vol spelplezier.
3. Do Or Die. Dat behoeft geen verduidelijking. De peetvaders van de Belgische hardcorescène speelden mokerhard. Een constant spervuur van gitaargesoleer, hakkende drums en het afwisselend getier van frontmannen Chris Michez en Jonathan Chiarenza: samen goed voor meer dan 200kg vlees.
4. Tangled Horns zat met zijn stoner en sludge serieus geklemd tussen twee brokken hardcoregeweld. Maar daar biedt het psychopathisch podiumgedrag van frontman Tim Vandeplas gerekend, die podium en publiek vermaakt tijdens de epische gitaar- en drumpartijen. Loom? Psychedelisch? Eat your heart out AMF publiek. The Beatles hadden gelijk: Come Together! (meezingen maar!)
5. Het publiek vroeg Pro Pain terug om langer te spelen. Technisch gerommel gooide dat “langer spelen” in de prullenmand. De jumpmetal van de NYHC-heren kronkelde deze keer misschien ook net wat te vaak rond zichzelf om het vuur echt in het publiek te krijgen, maar de intense cocktail van fel en furieus deed meer dan deugd. See you next year? Belofte maakt schuld.
6. Waarom zou Antwerpen geen hardcorescene mogen hebben? Fatal Move pakte met gemak de hele eastcoast in. Passie, overgave, fast & furious. De energie die zanger Ziggy op het publiek overbracht, werkte verdomd aanstekelijk. Tip: check via YouTube even hun aan de schelde opgenomen videoclip van Diamond Heart.
7. Entombed (foto) had er zin in (de noodzakelijke toevoeging “AD” op de stagebanner hing te laag, zodat gewoon Entombed terug op het podium stond. Rot op met je disputen Alex Hellid, of zo de band het fel bezingt: “the winner has lost”). Een ad fundum biertje uit het publiek en stevige Urbanus grimassen gaven blijk van oprechte verwondering langs beide kanten. Monsterlijk optreden vol energie en getormenteerde Marshall-versterkers, inclusief oldskool speedgrind meezingers als Left Hand Path.
8. Een stevig buitenbeentje, het Gentse trio Wiegedood. Hun extreme  black metal combineerde trage trancepartijen met razendsnelle, furieuze speed met een onophoudelijk diep meer van gitaardistortions. Loodzwaar, slepend, dodelijk en serieus getormenteerd. Een benevelende trip die zoveel vroeg van de leden, dat ze na veertig minuten leeg het podium moesten verlaten. Waanzin.
9. De geheel zwart geklede doommetalsensatie Katatonia wist zich niet meteen een houding aan te meten. De noodzakelijke synths stonden in het veel te scherpe geluid wat op de achtergrond door het ontbreken van een live muzikant hiervoor. Het had anders gekund in een groene parkomgeving met een mooi groen belicht kasteel op de achtergrond. “You used to be like my twin”. Niet deze keer dan.