Annihilator - Annihilator redemption

De Kreun, Kortrijk, 7 november 2015

"We hebben nog iets goed te maken", refereerde gitaarheld Jeff Waters al in het begin van zijn set in Kortrijk aan de gebeurtenissen op Alcatraz Metal Festival eerder dit jaar. Over wat de Canadees zijn Vlaamse fans toen flikte, is al meer dan genoeg gepalaverd, en dus was de tijd gekomen om de plooien terug glad te strijken. Tijd voor Annihilator Redemption, zoals hij het zelf zo mooi verwoordde.

We mochten ons aan iets speciaals verwachten, zo liet hij op voorhand uitschijnen. Toen eerder deze week het uurschema werd meegedeeld, bleek echter dat Waters en zijn begeleidingsband maar anderhalf uur zouden spelen. Benieuwd wat voor konijnen hij dan wel uit zijn hoed zou toveren, trokken we opnieuw richting Kortrijk, vastbesloten dat de man toch een nieuwe kans verdiende.

Daar zagen we het Australische Harlott het publiek opwarmen met een set met veel snelheid en amper onderbrekingen. Hoewel hun kleren verwezen naar groepen zoals Kreator, P.O.D en Death, bleek hun thrash metal toch vooral heel veel Slayer en heel klein snuifje Testament te bevatten. Hoe dan ook: tegen afsluiter Means to an End was de zaal toch al lichtjes opgewarmd.

Een heel andere sound kwam vervolgens van het Amerikaanse Archer. Het powertrio deed qua sound én vooral qua stemgeluid heel hard denken aan een rock-'n'-rollversie van Megadeth, en speelde daar met veel plezier op in door samen met de leadgitarist van Harlott Tornado of Souls te brengen. De Kreun ging voor het eerst echt uit haar dak.

Maar het moment waar iedereen op zat te wachten, was de glorieuze terugkeer van Jeff Waters. De laatste noten van intronummer Rock You Like A Hurricane waren nog niet weggestorven, of de Canadezen sprongen al tevoorschijn en begonnen aan King of the Kill, stevig maar tot zover geen verrassingen. Daarop kregen we enkele volgens Waters verplichte nieuwe nummers zoals Snap en Suicide Society.

Met het trio Set the World on Fire - W.T.Y.D en vooral het geweldige Never, Neverland ging het viertal dan toch terug naar het glorieuze verleden. Hoewel het enthousiasme ervan afspatte en het publiek heel de tijd door gretig aan het moshen was, moet het wel gezegd dat Annihilator Redemption toch heel hard op de gewone Annihilator leek. De set bleek toch ongeveer dezelfde als de andere sets van de tour.

Het publiek kreeg de keuze tussen het ietwat minder wilde City of Ice en Ultraparanoia. De man vooraan die al een uur lang City of Ice stond te roepen, kreeg zijn zin. Waters had het blijkbaar liever anders gehad, maar geef het publiek in deze omstandigheden maar eens ongelijk.

Met het gekke Chicken and Corn, gevolgd door miniversies van Kraf Dinner en 21, die ze toch beter gewoon hadden aan elkaar gekleefd in plaats van tussendoor telkens een verduidelijking te geven, waren we intussen aangekomen aan de klassieke afsluiter Alice In Hell. Waters deed zoals gewoonlijk amper moeite om weg te steken dat hij het nummer allang is beu gespeeld, maar dit publiek moest hij nu eenmaal gewoon zijn zin geven.

Met de encore Human Insecticide kreeg de Kreun nog een gouwe ouwe om de laatste beetjes adrenaline door het systeem te jagen. Als we achteraf de balans moeten opmaken, moeten we echter toch constateren dat de verwachting op een speciale goedmaker een muis had gebaard, maar de show was toch meer dan goed genoeg om de spons boven te halen. Zo zijn wij metalheads nu eenmaal. En wat ook alvast werd meegegeven: Jeff zien we volgend jaar terug op Alcatraz, hoe kort dan ook. En dat was het laatste grapje over het voorval, beloofd.