Animal Collective - Met dank aan de afwezigen

AB, 1 juni 2013

Het gaat hard voor Animal Collective. In de omgekeerde richting wel, maar hard. Ten tijde van 'Merriweather Post Pavilion' was de vraag naar concerttickets groter dan het aanbod, nu krijgen ze de AB-Box niet uitverkocht.

Toen stond in het voorprogramma Pantha du Prince. Nu stond daar Laurel Halo, een magere meid met lange haren die door sommigen voor een man werd gehouden. Haar muziek werd in de aankondigingstekst van de AB beschreven als dubstep, maar dat bleek een kwakkel. Het waren zware bassen die ze uit haar knoppenbak haalde, maar ze deden ons eerder aan als organische techno. Het was een aangename opwarmer in ieder geval.

En denk je dat de mannen van Animal Collective zich van die tanende populariteit ook maar één moer aantrokken? Wel nee, ze zijn ook nooit naast hun schoenen gaan lopen. Daarvoor hebben ze te lang meegedraaid in het alternatieve circuit. Deze tournee gaat al een tijdje mee en de laatste plaat zit goed gerodeerd in de vingers, dus de band kwam uiterst relaxed over.

Ook de decorbouwers zijn ondertussen vast goed getraind om de vele ballon-schermen, die rond het podium hingen, op te blazen. Gedurende heel het concert werden ze gebruikt om beelden van huppelende astronauten en rare snorkel-vissen te projecteren. Ook de gigantische bananen achter hen lichtten te pas en te onpas in allerlei psychedelische kleuren op.

Wat opviel: niemand van de bandleden stond centraal. Avey Tare zat links achter een hoop instrumenten, Geologist stond als altijd met zijn zaklamp op zijn hoofd achter de keyboards, Panda Bear zat rechts achteraan achter de drums en Deakin stond aan de rechterkant met een witte overall.

Het meeste materiaal kwam uit ‘Centipede Hz’. Opener Crimson verraste evenwel als keuze. Een ballad om de avond te beginnen? Was dit een nieuw nummer? Nee dus, het haalde het album niet maar werd al eerder live opgevoerd. Het ging vlot over in Honeycomb, een ander onbekend lied uit dezelfde periode, ook met een zware Avey Tare-stempel.

We zullen de laatsten zijn om ‘Centipede Hz’ de beste Animal Collective te noemen, toch werd duidelijk dat het album misschien wat onderschat is. Monkey Riches bijvoorbeeld, met een huppelende Deakin op gitaar, is een heel goed nummer.

De echte pareltjes kwamen uit de ep die tussen de twee platen werd uitgebracht, ‘Fall Be Kind’. I Think I Can en What Would I Want? Sky, het eerste bisnummer, zijn duidelijk bepaald door Panda Bear, en hij is toch dé geniaalste van de vier beesten.

Afsluiten deden ze met oudje Purple Bottle, dat op enthousiasme uit het publiek werd onthaald. Het was een uitermate degelijk concert van uitstekende muzikanten in een ontspannen sfeer. U was er niet, en u heeft ongelijk, maar daardoor hebben wij er dan weer extra van genoten. Dank u wel.