Animal Collective - Verboden voor epileptici
Trix, Borgerhout, 11 november 2012
Met 'Merriweather Post Pavilion' uit 2009 vond het psychedelische Animal Collective eindelijk zijn weg naar het grote publiek. De eerder toegankelijke nummers leverden ook live resultaat op: het was onmogelijk om het jaar na 'Merriweather...' niet naar een uitverkocht Animal Collective-concert te gaan. Dat opvolger 'Centipede Hz' toch weer ietsje moeilijker uitdraaide had ook zijn weerslag op de ticketverkoop: het Antwerpse Trix was goed gevuld maar verre van uitverkocht.
Opwarmer Prince Rama deed precies waar ze voor gekomen waren: opwarmen. Geen sinecure voor een trio dat Hare Krishna als voornaamste invloed vermeldt. Met veel werk uit hun laatste - en meer dansbare - plaat 'Top Ten Hits Of The End Of The World' werd er al vroeg een feestje gebouwd.
Een splijtend Blade Of Austerity en de eighties aerobicspop van Those Who Will Live For Love Will Live Forever verzopen wat in de geluidsmix maar dat kon de pret niet drukken. Aan het einde van de set doken de zusjes Larson - waarvan eentje wel erg hard leek op Lady Gaga - ook nog eens de zaal in om te bewijzen hoe goed ze kunnen synchroondansen. Allemaal heel amusant maar ook niet meer dan dat.
Wat te zeggen dan van Animal Collective. Dat Avey Tare, Geologist, Panda Bear en de teruggekeerde Deakin live overdonderend zijn - muzikaal en visueel - wisten we al. Nu gingen de heren nog een stapje verder.
Het podium werd voor de gelegenheid omgetoverd in een soort gigantisch, psychedelisch sprookjesbos inclusief projecties. Geen moment kregen de ogen rust en dat vonden wij allerminst erg: wat een spektakel! Epileptici konden gisteren beter thuisblijven.
Openen deden de heren in stijl: met het trio Rosie Oh, Today’s Supernatural en Wide Eyed werd het al snel duidelijk dat 'Centipede Hz' centraal zou staan. Wat ook meteen opviel: het is opmerkelijk dat er in één groep zoveel goede zangers zitten. Enkel knoppenman Geologist blijft sprakeloos; de drie anderen verdelen netjes de zangpartijen.
De voor de gelegenheid met blauw kapsel uitgedoste Avey Tare eiste desondanks nadrukkelijk de hoofdrol op. En terecht: de vocale capriolen van de man waren ronduit indrukwekkend. Of het er nu ingetogen (Cobwebs) of schreeuwerig (Honeycomb) aan toe ging, de multi-instrumentalist beheerste het allemaal tot in de puntjes. Sterk.
Door 'Centipede Hz' als uitgangspunt te nemen, legde het dierencollectief wel al snel de vinger op een pijnlijke wonde: er staat wat bagger op dat album. Het slaapverwekkende New Town Burnout kon ook live niet overtuigen, ondanks een sterke Avey Tare. Ook Pulleys en afsluiter van de bisronde Amanita is niet meteen van het sterkste wat Animal Collective op plaat pleurde.
Maar voor rest hadden wij geen klachten: de avantgardepop van het kwartet uit Baltimore is nog altijd uniek en overdonderend. Het nooit minder dan fantastische Applesauce, de dance-uit-het-jaar-3000 van Brothersport, een voor hun doen bijna akoestisch My Girls in de bissen,... De vele uitschieters veegden de wat mindere momenten moeiteloos van het bord.
Animal Collective blijft resoluut voor een eigenzinnige koers kiezen, muzikaal en visueel. Het concert in Trix was dan ook nooit minder dan uitstekend, ondanks de schaarse dipjes. We kijken alvast uit naar hun volgende doortocht.