Animal Collective - Versplinterde totaalervaring
Ancienne Belgique, Brussel, 24 maart 2009
Wie ons pakweg zeven jaar geleden gezegd zou hebben dat Animal Collective ooit nog de AB zou uitverkopen, hadden we gegarandeerd zot verklaard. Hun negende album ‘Merriweather Post Pavillion’ heeft echter de weg naar het grote publiek gevonden en zo voor een, zij het nog steeds ietwat merkwaardige, ommezwaai gezorgd.
Dat Animal Collective geen doorsnee band is, bewezen ze ook met de keuze van Pantha Du Prince ofte Hendrik Weber, als voorprogramma voor deze tournee door Europa. Deze eveneens merkwaardige Duitser stond de hele set verscholen onder een zwarte cape en toverde best originele beats uit zijn laptop. De overgrote meerderheid van het publiek had daar echter duidelijk geen boodschap aan. Pantha Du Prince is dan ook een act die op I Love Techno op heel wat meer bijval zou kunnen rekenen.
Dat het desalniettemin een geweldige opwarmer was, is te danken aan het feit dat Animal Collective au fond ook bijzonder dansbare muziek maakt. Maar ook hier leek het publiek de grote spelbreker. Van bij de voortreffelijke opener Summertime Clothes werd duidelijk dat drie vierde van de aanwezigen zich zichtbaar stond af te vragen waarom ze in godsnaam naar de AB waren afgezakt.
Die reden is hoogstwaarschijnlijk My Girls, de bescheiden hit van Panda Bear en co die ergens halfweg de set verstopt zat. Live werd duidelijk dat dit in feite een erg eenvoudig nummer is, misschien zelfs iets té eenvoudig. Wat Animal Collective speelt, maakt eigenlijk ook absoluut niet uit. Een optreden van dit Amerikaanse trio is een totaalervaring die je in staat moet stellen om anderhalf uur compleet van deze aardbol te verdwijnen. Dat wordt nog in de hand gewerkt door het feit dat de meeste nummers vlotjes in elkaar overgaan en geen ruimte laten voor leegtes.
Die leegtes kwamen er jammer genoeg toch. De totaalervaring waarvan sprake viel bij momenten in stukken uiteen. Dat valt de groep dan weer te vergeven dankzij nummers als Fireworks en Brotherspot. Wat dan weer niet goed te praten valt, is de haast abominabele, oersaaie en bijgevolg compleet overbodige bisronde. Die was er mede voor verantwoordelijk dat we jammer genoeg niet van de overrompelende zegetocht kunnen spreken waar we op gehoopt hadden.
De angst die we hadden of de muziek van Animal Collective wel zou overkomen voor haast tweeduizend mensen, bleek ongegrond. Toch kunnen we de gedachte niet onderdrukken dat we ze liever nog eens in een obscure zaal met enkele honderden échte fans hadden gezien.