Animal Collective - Spraakmakend, maar niet onvergetelijk

Stuk, Leuven, 24 januari 2009

Als er één groep is die weet hoe je een “buzz” moet creëren, moet dat wel Animal Collective zijn. De nieuwe plaat ‘Merriweather Post Pavilion’ brachten ze aanvankelijk enkel uit op vinyl, en aan de hand van enkele luistersessies in lokale platenwinkels zorgden ze voor de nodige mond-tot-mondreclame. Positieve reviews op websites als Pitchfork deden de rest. Als zo'n groep dan één concert aankondigt in de Benelux – nota bene in een klein zaaltje in Leuven – mag het dan ook niet verwonderen dat dat in no time uitverkocht is.

Het publiek diende vooraf echter nog even geduld te oefenen. Er was namelijk een voorprogramma. Kwestie van de zenuwen nog wat strakker aan te spannen...

Maar uiteindelijk waren ze daar dan, het collectief uit Baltimore. Panda Bear installeerde zich, na het oplossen van enkele technische problemen, achter zijn batterij synthesizers, geflankeerd door Avey Tare, die naast de synths ook de gitaar hanteerde. Geologist hield zich eerder op in het halfduister, waar hij met een toepasselijk hoofdlampje zorgde voor zijn eigen lichtshow.

De muziek van Animal Collective is een bont allegaartje van allerhande invloeden, gaande van de experimenteerdrift van de vroege Godley & Creme over de samenzang van de Beach Boys en de noise van een groep als Fuck Buttons. En deze vergelijking loopt uiteraard nog mank. Ook folk en blues hoor je in hun muziek.

Also Frightened was het nummer waarmee de show werd ingezet. Er was de steeds weerkerende beat die deed denken aan Afrikaanse drums, en op de maat van die beat ging het hele publiek algauw op en neer. De temperatuur steeg dan ook zienderogen, zodat menig T-shirt tegen het einde van het optreden aan verversing toe was. De songs waren nochtans niet altijd upbeat. Ook de rustige nummers kwamen aan bod en gaven de toeschouwers de kans om even op adem te komen.

Het repetitieve in hun composities was van ongemeen groot belang. Het leek wel alsof ze de luisteraar in een hypnose wilden brengen. En rond die constante herhaling werden de gekste kreetjes en geluidjes gewenteld, om tot een waar labyrint te komen waarin het heerlijk verloren lopen was.

Van tijd tot tijd werden de elektronische beats vervangen door geroffel van enkele tomtoms, een enkele snare en een hi-hat. Geen wonder dat de overdruk het deksel van de pot deed vliegen. In de bis werd er nog even tijd gemaakt voor My Girls, waarna de stilte haast oorverdovend werd.

'Opmerkelijk' is wel het minste wat we kunnen zeggen over deze show. En ook 'spraakmakend' is een adjectief dat van toepassing zou kunnen zijn. Maar 'onvergetelijk' zou overdreven zijn. Af en toe sloegen de gensters wel degelijk uit de boxen, maar het niveau kon niet constant worden gehouden. Desalniettemin beleefden de aanwezigen een unieke avond.