Ange - De koning en de musketier

Spirit of 66, Verviers, 7 december 2011

De groep Ange doet bij ons niet meteen een belletje rinkelen, maar in de francofone landen zijn ze legendarisch. De Franse symfonische rockband kwam voor een publiek van enkele honderden Walen en een drietal Vlamingen hun veertigste (!) verjaardag vieren.

Ange is synoniem voor stichter en onbetwiste bandleider Christian Décamps. Ook op pensioengerechtigde leeftijd blijft hij een imposante persoonlijkheid op de bühne. Maar de groep rond hem bestaat uit een roedel jongere, hongerige wolven. En dat betaalde zich in natura uit.

We mochten in de Spirit of 66 in Verviers getuige zijn van een passioneel concert, waarin geput werd uit het ganse oeuvre (maar liefst eenentwintig studioalbums). Met gitarist Hassan Hajdi, bassist Thierry Sidhoum en drummer Bruno Cazzulini als begeleiders werden hier hoge toppen gescheerd, getuige het strakke ensemblespel.

Ondertussen beheerste de even charismatische als theatrale Christian Décamps het centrum. Soms leek hij wel de Zonnekoning, die zich het - terechte - laaiende applaus liet welgevallen. Maar deze Franse oerhippie was zijn roots (het anti-establishment van mei '68) niet vergeten, want de toeschouwer moest alles met een flinke korrel zout nemen. 
Het was misschien nog wat vroeg om de kerstmuts boven te halen - Décamps waande zich even Père Noel - maar wat moet je denken van een kolos met priemende blik en een fopspeen om de hals? De mantra van deze krasse zestiger is overigens al vier decennia dezelfde: de wereld is een schouwtoneel en de mens speelt slechts een rol.

Ange brengt nog steeds nieuw plaatwerk uit; de twee nummers uit het jongste album 'Le Bois Travaille, Même Le Dimanche', Collines Roses en A l'Ombre Des Pictogrammes, wonnen in Verviers duidelijk aan kracht. Ange blijkt vandaag vooral live nog een opwindende band te zijn. Dat kon van Genesis - haar Angelsaksische pendant - al jàààren niet meer gezegd worden.

Met toetsenist en cozanger Tristan Décamps (inderdaad, zoon van) lijkt de erfenis van Ange overigens in veilige handen. Tristan, die eruitziet als één der drie musketiers, beschikt over een fabuleuze stem waarmee fel uitgehaald werd. Hij bezit bovendien het charisma van zijn vader. Als Christian zich Lodewijk de Veertiende waant, is Tristan alvast een geslaagde reïncarnatie van d'Artagnan.

Als het moment voor de vorst gekomen is om te abdiqueren, moet de kroonprins in staat zijn nieuwe generaties aan te spreken. Tristan laat zich intussen omringen door een getalenteerde hofhouding. Het sprookje van Ange lijkt nog lang niet uitgezongen.