Andy Shauf - Stilte is de diepste klank

undefined, 17 februari 2017

De singer-songwriter, dames en heren, krijgt heden ten dage een nieuw gezicht dankzij Temptation Ken, u bekend van het gelijknamige datingprogramma op Vijf. Een mannetjesdier die gefrustreerde wezens van de andere sekse behoedt tegen het uitkrabben van de eigen ogen, nadat ze beelden te zien krijgen van hun partner terwijl die zich tegoed doet aan drank, vrouwen en het minnespel dat daaruit voortspruit. Dat doet hij met kolderiek getokkel op een gitaar. En het lukt hem nog ook.

Gelukkig heb je ook nog minzame types als Andy Shauf. Geboren in Saskatchewan, Canada – een prairieprovincie avant la lettre – zag hij op school hoe de Temptation Kens van zijn kleine leefwereld met sprekend gemak de onderbroekjes van de vrouwen nat maakte. Gitaar erbij, covertje van Death Cab For Cutie erdoor jassen en de mokkels smeten zich gewillig aan hun voeten. Maar Shauf was anders, maakte nummers puur voor zichzelf en liefst zoveel mogelijk in stilte, zodat niemand in huis het zou kunnen horen.

Diezelfde stilte was voelbaar in De Rotonde gisteren. Men kon haast horen hoe de voeten aan de grond plakten, de bekers per ongeluk werden omver getrapt of jetons de houten vloer raakten. Naast de loepzuivere prestatie van Andy en zijn muzikanten was stilte gisterenavond de diepste klank. Shauf is ook een verlegen mens, die weinig sprak en vooral met muziek het ijs deed breken. Charmante popnummers in een folkjasje die doen terugdenken aan rustige jarenzestigpop. Kortom, een singer-songwriter waar wij dan weer week van worden.

Andy Shauf is naast multi-instrumentalist – op zijn nieuwste plaat ‘The Party’ speelde de man alles zelf in – ook een excellent schrijver. In zijn laatste werk vertelt hij over een feestje; met alle bijhorende gesprekken, situaties en denkpistes van de personen aanwezig; soms grappig, soms ontroerend, altijd raak. Het waren dan ook meestal nummers uit die laatste plaat die de man ten tonele bracht, tot groot jolijt van het publiek.

Wat opvalt, is hoe de nummers live - zonder piano en strijkers, maar met twee klarinetten – bijzonder goed overeind bleven. Op plaat geven al deze instrumenten de nummers een melancholisch, rijk en tijdloos gevoel mee; op het podium is het vooral het poppy vernuft en de zalig kalmerende stem van Shauf, die tot de verbeelding spreekt. Een stem die vorm kreeg terwijl hij voor zichzelf zong in zijn kamer. En nu, dankzij de dunne spoeling van instrumenten, de spotlight krieeg, die het verdiende.

Andy Shauf is een pure singer-songwriter zonder kapsones of bijbedoelingen, waarbij we ons niet moeten afvragen wat zijn moeder hier eigenlijk van vindt – we kijken naar niemand, Ken. Neen, tussen het publiek zat jong en oud te genieten van een claustrofobisch optreden, dat niet beklemmend maar eerder warm en huiselijk aanvoelde. Vooraan stond zelfs een gezin op met een zoon die het volledige optreden haast gebiologeerd naar de twee klarinetspelers zat te staren, als waren het twee vers uit de hemel neergedaalde engeltjes. Andy Shauf maakt niet alleen folk, maar ook de klarinet hip en trendy.

Ja, Andy Shauf was onze temptation gisteren. Met fonkelende oogjes en wijdopengesperde monden hebben we hem gade geslagen. We hopen dat onze wederhelft geen al te pijnlijke kampvuurbeelden te zien zal krijgen.