Anderson.Paak and The Free Nationals - Groot talent in intieme kring

Botanique, 12 februari 2016

Je voelde dat er iets speciaals in de lucht hing, gisterenavond in een uitverkochte Botanique. Anderson.Paak, het nieuwe favoriete kleinkind uit de Californische hiphop familie, schoot zijn eerste Europese tour op gang als headliner van de avond. Een avond die niemand snel zal vergeten, en de annalen zal ingaan als “die keer dat Anderson.Paak nog voor een zaal van zeshonderd man speelde”.

Net als op zijn onlangs verschenen plaat ‘Malibu’, bracht Paak een riante mengeling van stijlen mee op het podium. Het optreden werd in gang getrapt door enkele smaakvolle en recht door zee gaande hiphop nummers. Gezwind gebracht door Paak, waarbij zijn zacht hese croonerstem onmiddellijk opviel. Een stem die zelden uit de bocht zou gaan, en gezegend is met een huiggeluid die wij, in tijden van keelontstekingen en snotvallingen, stiekem zouden koesteren.

Maar tijdens al dat voorbereidend hiphop geweld, stonden een heleboel blinkende instrumenten ons onaangeroerd aan te kijken. Materiaal van een begeleidingsband die zichzelf de Free Nationals noemden, al is “band” veel gezegd. Een sympathiek uitziende bassist en een gitarist kwamen Paak een handje helpen bij de iets soulvollere nummers waar ‘Malibu’ zijn grote sterkte uithaalt. Dat, en Paak zelf, die ijlings en met het zweet op het voorhoofd van hoofdmicrofoon naar drumstel liep om de ene na de andere imposante drumlijn uit zijn mouw te schudden.

Smaakvol en verzorgde schijfjes soul muziek, met de juiste dosis zachte jazz werden afgewisseld met uitdagende zweepslagen van beats waarbij Paak tijdens het dansen ons geheel ongevraagd de woorden “elegant” en “gracieus” doorheen onze gedachten liet dartelen. “Misschien een beetje gay” liet een opmerkzame, mannelijke testosteronbom zich ontvallen naast ons, maar dan had hij vast nog niet gelet op de vuil gebekte en flirterige regels die Paak in zijn teksten laat sluipen. De meisjes op de eerste rij, die met de heupen walsten als was het een bodempje wijn, hadden dat alvast goed begrepen.

Hoogtepunten neerschrijven zou makkelijk zijn (àlles), en een poging om een setlist neer te schrijven laten wij ook aan ons voorbijgaan. Tijdens het optreden hadden we al werk genoeg om, enerzijds onze mond gesloten te houden terwijl Paak een tsunami aan swingende drumpartijen losliet, anderzijds om hem bij te houden terwijl hij zijn publiek charmeerde met wulpse bewegingen en hitsige kreten, vanop alle hoeken van het podium.

Maar omdat u aandringt: Am I Wrong was de discostamper die we verwacht hadden, Come Down een losgeslagen, tijdloze klassieker in wording. Tijdens Lite Weight werd ons meermaals toegeroepen dat het een dansnummer betrof, maar tijdens de tien seconden durende aansluitende cover van Let’s Dance bleef ons hart even lang stokstijf stil staan. Terwijl het kippenvel op onze bovenarmen geen tijd had om weg te trekken kregen we alweer zweetpollekes tijdens het zachte, met een pianoriedeltje verdovende Celebrate en Suede bleek niet alleen voor het publiek onweerstaanbaar, maar ook voor de Free Nationals aan de zijkant van het podium een nummer dat prettig meezingbaar was en bovendien uitvoerig op gedanst kon worden.

Valt er dan echt niets slechts over te zeggen? Niet echt, al leidde de chemie tussen Paak en zijn Free Nationals niet altijd tot een veelkleurige explosie. Zowel zijn DJ als zijn twee instrumentalisten hielden de ogen strak op hun frontman gericht, schijnbaar zenuwachtig op wat komen zou. Een blinkende machine die best wel nog wat smeersel mocht gebruiken, al kunnen we hen dat moeilijk kwalijk nemen bij hun allereerste, en bovendien uitverkochte show. Toch kijken we reikhalzend uit naar de toekomst, wanneer Paak zijn begeleidingsband zal uitbreiden met – we zeggen maar wat – trompetten, saxofonisten en rondborstige achtergrondzangeressen.

Hiphop uit het Westen leeft als nooit tevoren en zwiept met Anderson.Paak zijn tentakels vervaarlijk in het rond. De kletsen die we mochten ontvangen – twee om de oren, één in de onderbuik en ontelbare steken recht in het hart – zijn er enkele waar we nog een tijdje van zullen moeten bekomen.