Anathema - Feilloos hybride formatie
Muziekcentrum TRIX, Borgerhout, 3 oktober 2014
Volgend jaar bestaat de band al een kwarteeuw, maar de gemakkelijke weg hebben de Mersey lads nooit gekozen. Ook het elfde studioalbum ‘Distant Satellites’ moest de grenzen weer verleggen. Anathema is uitgegroeid tot een hybride progrock-/elektroformatie en bewees dat in Antwerpen feilloos.
Net als het albumontwerp was het podium in een gloedvol rood ingekleurd. Gloedvol waren ook de uitvoeringen in zaal Trix, waar zowat alle ‘Satellites’ hun omwenteling mochten maken. Zanger Vincent Cavanagh stak eerst nauwelijks boven de wall of sound uit, maar het totale geluidsbeeld won snel aan transparantie. Dat was overduidelijk in fanfavorieten Thin Air en Anathema, die als klassiek geworden anthems het publiek inpakten.
Echt kippenvel kreeg je van zangeres Lee Douglas, die haar zachte vibrato moeiteloos kopieerde van de studio. Het sprookjesachtige Ariel, dat openbloeit tot een duet met Vincent, werd een absoluut hoogtepunt. De gitaarsolo van Danny Cavanagh, de hele avond druk bezig met multitasking - hij verzorgde ook de pianopartijen en praatte de songs aan elkaar - sneed loepzuiver door de zaal.
‘Weather Systems’ eindigde met goud progressieve top tien van 2012 en de band beseft hoe belangrijk de schijf is voor de fans. De beide delen van Untouchable vormden een interessante symbiose met het integraal gespeelde drieluik van The Lost Song dat de festiviteiten opende en de aardig volgelopen zaal meteen deed zinderen. The Storm Before The Calm – een ingenieuze omkering van de stereotiepe "kalmte voor de storm" - denderde koprollend over het publiek.
Benieuwd waren we ook hoe Anathema het ervan afbracht als elektrorockers. Bij You’re Not Alone rees nog enige twijfel, maar Take Shelter en Firelight/Distant Satellites wisten de juiste snaar te raken. Die laatste kreeg overigens een gitaargeoriënteerd middenstuk, waarmee afgeweken werd van de studioversie. Een toegift aan de fans of een recent inzicht van de band? Hoe dan ook werd het titelnummer van ‘Distant Satellites’ het orgelpunt van een concert waarmee Anathema nog maar eens bewees echt progressief en relevant te zijn.