An evening with Greg Dulli - Savior of misbehavior

Kunstencentrum Vooruit, Gent, 16 februari 2016

Eerder al ging Het Depot (Leuven) voor de bijl, vandaag was het een volledig uitverkochte Vooruit (Gent) die Greg Dulli van een podium mocht voorzien.

De Amerikaanse songsmid maakt - zo werd alweer bewezen - graag de oversteek naar het Europese continent. Hij trad hier eerder al op in verschillende bezettingen (met Afghan Whigs, met evil Gutter Twin / Twilight Singer Mark Lanegan aan zijn zijde, maar ook solo) al op. Binnenkort trekt Dulli met de heropgeviste Afghan Whigs weer de studio in om er een nieuw album op te nemen, iets waar we tijdens dit exclusieve akoestische concert al een voorproefje van kregen.

Als voorprogramma had hij ene Magnuel Agnelli van de Italiaanse rockband Afterhours opgetrommeld. Die warmde het publiek eerst nog volledig solo en akoestisch op, maar kreeg later versterking van zijn Afterhours-maatje Rodrigo D’Orasmo, die zowel op viool als op piano erg aardige dingen liet horen. Desondanks kon de set op bijzonder weinig enthousiasme rekenen. Velen kwamen uiteraard voor de hoofdact en namen er het onbekende voorprogramma dan maar noodgedwongen bij.

Agnelli liet helaas een erg ongeïnspireerde indruk na. Hij startte met een niet onaardige cover van State Trooper (van Bruce Springsteen) en switchte vervolgens naar flauwe Italorock. Absoluut dieptepunt was een veruit potsierlijke interpretatie van Lilac Wine. Naar het einde toe trachtte hij het publiek nog te porren met een song, die hij samen met Dulli schreef, en een van pianomuziek voorzien gedicht.

Gelukkig verging het Greg Dulli en co beter. Het publiek werd uitdrukkelijk verzocht om geen flashfoto’s te maken en “om het concert met de eigen ogen te beleven”. Goed en zinvol advies dat - op een enkele uitzondering na - strikt opgevolgd werd.

Tot onze grote verbazing zagen we Dulli en diens vaste gitarist Dave Rosser het concert openen met een uitgebeende, meteen een mes in het hart stekende versie van If I Were Going, een song afkomstig van het onlangs heruitgebrachte ‘Gentlemen’ - dat indirect mee de aanleiding vormde voor een Afghan Whigs-revival. Tijdens The Body (Gutter Twins) kreeg het duo de versterking van een bassist, die tijdens het hele verdere optreden zijn statische, haast stoïcijnse cool zou bewaren. Twee songs ver, evenveel hoogtepunten geteld.

Dulli zocht een erg diverse collectie songs uit zijn oeuvre bij elkaar. Die aanpak loonde, zoals onder meer bleek tijdens Underneath The Waves, dat net als het stevig in rockgitaren gedrenkte Bonnie Brae of het versoberde Forty Dollars (waarin zowaar de Beatles gepersifleerd werden). Al deze songs zijn afkomstig uit het ook bij fans vaak erg onderschatte ‘Powder Burns’, een album vol referenties naar heroïne, donkere steegjes en illegale activiteiten en werden erg natuurgetrouw gebracht, al noteerden we ook dat de jachtige rockritmiek van de albumversies (geen drums te zien op het podium) ingeruild werd voor intimiteit.

Het was Valentijnsavond, waardoor Dulli het soulvolle Please Stay (Once You Go Away) als “one for the ladies” inleidde. Het publiek binnendoen met een heerlijke Marvin Gaye-cover, het is slechts de grootsten gegeven. Deze “evening with Greg Dulli” was de ideale gelegenheid om ook wat in de vergetelheid geraakte albumtracks en b-sides terug onder de aandacht te brengen. Tot twee keer toe zou hij songs uit zijn solodebuut ‘Amber Headlights’ brengen : Early Today (And Later That Night) met lyrics als “Now I want to hurt you real bad real slow”en verderop So Tight waarin de funk van Prince aan de passionele gitaardrift van Jimi Hendrix gekoppeld werd. Wat ons betreft had hij gerust nog wat meer van die obscure tracks mogen oprakelen, al lag de focus uiteraard op het meer bekende werk.

Eén van de absolute hoogtepunten was het verstillende Step Into The Light, een song die op een avond als deze een bijzondere emotionele gelaagdheid kreeg en ook met zijn bewerking van Black Is The Colour Of My True Love’s Hair raakte hij een erg gevoelige snaar.

De set bevatte voldoende afwisseling, zowel qua bezetting als qua songkeuze waardoor de aandacht van het publiek maar zelden verslapte. Dulli stond overigens met zichtbaar plezier op het podium. Bovendien is er aan hem een niet onverdienstelijk comedian verloren gegaan. Zo leidde hij She Was Stolen in met een flard My Funny Valentine alvorens te stellen dat: “it always starts funny”. Op het vervolg ging hij liever niet verder in.

Met Demon In Profile en The Spell kregen we enkele nieuwe songs van het nieuwe Afghan Whigs album te horen. En ook al speelde hij sommige nummers voor de x-te keer, toch bleef er voldoende vlees aan het been (het kippenvel verwekkende It Kills of de emotionele grandeur van Candy Cane Crawl). Naar het einde toe bracht Dulli vooral zijn hits (Summer’s Kiss, Teenage Wristband,...) in stelling.

Dit was een bij vlagen erg mooie en degelijke set die aangeeft dat Greg Dulli er nog steeds toe doet. Een volledige triomftocht werd het niet. Daarvoor miste de zelfverklaarde “Savior Of Misbehavior” (de titel van één van zijn tourcd’s) soms wat toonvastheid en assertiviteit. "Do you wanna go for a ride?" Zeker weten, zelden klonk een aanbod zo aanlokkelijk.