An evening with Greg Dulli & Mark Lanegan - Verwarming op min twee

Ancienne Belgique, Brussel, 24 januari 2009

Ooit, in een ver verleden, was Greg Dulli een geperverteerde seksgod zonder gelijke en was Mark Lanegan de zwartgallige conciërge van Lonesome Town. Maar de heren worden een dagje ouder en de geur van crack, bier en seksende tieners van hun vroegere concerten heeft plaats gemaakt voor parfum, gedempt licht en pluchen zetels. Het is al te gemakkelijk om in deze akoestische tournee een schaamteloze cash-in te herkennen. En dus keken we zoals altijd weer uit naar het duivelse duo, zoals een kind naar Kerstmis.

Dulli en Lanegan hadden wat goed te maken aan het Belgische publiek, nadat Dulli vorig jaar voortijdig afgevoerd werd. Maar die Wiedergutmachung was buiten de eerste liedjes van het concert gerekend. Opener The Body was een soep en ook het prachtige God’s Children ging grotendeels de mist in. Daar konden de flarden All Along The Watch Tower in het begin en aan het einde van het nummer niets aan veranderen.

Gelukkig zorgde het derde Gutter Twins-nummer voor een kentering. The Stations – niet toevallig de eerste met Lanegan in de hoofdrol - kon wel beroeren, en met We Have Met Before werd de vierde en meteen ook laatste Twins-song ingezet.

Voor het vervolg van het concert werd dankbaar en ondankbaar in allerhande verledens gewroet. Dulli zocht zijn inspiratie vooral bij The Twilight Singers, terwijl slechts één Afghan Whigs-nummer de setlist haalde: het afschuwelijk vals gezongen Summer’s Kiss. Lanegan moest het dan weer vooral hebben van zijn coveralbum ‘I’ll Take Care Of You’ en van het sublieme ‘Whiskey For The Holy Ghost’. Te noteren hoogtepunten waren het nachtelijke Sunrise en Resurrection Song, waarin Lanegan zijn stem onverwacht de hoogte in liet gaan.

Niet meteen het soort muziek waarop je een feestje bouwt, zal je zeggen. Toch waren Dulli en Lanegan behoorlijk goed gezind. Ze maakten grapjes over de ambulances die hen buiten stonden op te wachten en over Lanegans legendarische verlegenheid.

Tijdens de lange bisronde leek het zelfs even gezellig te worden. De Sam Cooke-cover Tennessee Waltz bezweek weliswaar onder de chaotische samenzang, maar even later in All I Have To Do Is Dream lukte het wonderwel. Het liedje klonk mooi, fragiel en ontspoorde even later in pure Gutter Twins-stijl. En ook de afsluiter, I Get a Kick Out Of You van Cole Porter, klonk hallucinant. Wie had ooit gedacht net die twee nog eens “Alcohol doesn’t thrill me at all” te horen zingen?

Ironisch of niet, het was een waar genot om naar te luisteren en een mooi einde voor een concert dat uiterst wisselvallig te noemen was. De sluimerende grandeur van beide zangers is onmiskenbaar. Toch waren ze bij momenten slordig of gewoon niet goed genoeg. Het oude vuur heeft plaats gemaakt voor een waakvlammetje. Soms flakkert het op, maar ook niet meer dan strikt noodzakelijk.