An Evening with Cowboy Junkies - Brave groep, braaf concert

Het Depot, 8 november 2022

Het optreden van Cowboy Junkies in Het Depot in Leuven verliep voor een zo goed als volle zaal waaronder zo goed als geen jeugd. Wel waren er veel vertegenwoordigers van wat we gemakshalve de middengeneratie zullen noemen: lichtgrijzend en in afwachting van het optreden pratend over de komende meeting op het werk. Hier en daar ook een opa maar… geen Leuvense studenten. Tot daar het demografische rapport.

Wie naar Cowboy Junkies gekomen was voor een mix van rock en country van eigen werk en covers, maar dan aan een lage versnelling, zat goed. Vier van de vijf muzikanten op het podium zaten trouwens ook het grootste deel van de tijd op een stoel. Er was dus duidelijk voor een rustige avond gekozen. Vanaf opener Five Years bleek al dat er ingehouden zou gespeeld worden. Het was een keuze die voor de Junkies al succesvol is gebleken. Maar frontvrouw Margo Timmins kreeg David Bowie toch niet uit ons hoofd. Bij Lou Reeds Sweet Jane kwam het structuurtje, dat zowat het hele concert zou aangehouden worden, al meteen naar voren : lange intro, fraaie zang, in het midden een al dan niet uitgelengde solo van broer Michael Timmins of van multi-intrumentale sidekick Jeff Bird en dan voortkabbelen naar het einde. Allemaal heel respectvol en beleefd gespeeld, maar we misten weerhaken.

Het concert was opgedeeld in twee delen. In de eerste helft werd er uitsluitend geput uit de tijdens de lockdown opgenomen plaat ‘Songs Of The Recollection’. En die werden inderdaad met de nodige bezinning gebracht! Het duurde tot Common Disaster vooraleer wij in het notaboekje het woordje “uptempo” neerpenden. Bij 'Cause Cheap Is How I Feel en de obligate Neil Young-cover Don’t Let It Bring You Down hoorden we zowaar dan toch die weerhaakjes.

Na de pauze werd door de hele catalogus gewandeld of - af en toe toch - eerder geslenterd. Ons bleef een meer gespierde versie van Sing Me Song bij, iets vuiler gezongen in crescendo en met enige echo op de immer mooie stem van Margo. Working On A Building baadde in een waar Doors-sfeertje. Het akoestische triootje Thousand Years Prayer, Rake en The Slide was misschien bedoeld als een rustpunt in een zo al rustig concert. Niet echt nodig, maar wel perfect afgewerkt gebracht.

Nadien klonk er voor Misguided Angel terecht herkenningsapplaus. Bij de bissen putte de groep uit het bluesrepertoire. Uit een ver verleden werd Murder Tonight In The Trailer Park opgevist en Walkin’ After Midnight bleek net te zijn wat wij nadien deden door de verlaten straten van Leuven. Niet opgewonden, maar wel tevreden.