Amon Tobin - Audiovisueel huzarenstuk

Ancienne Belgique, Brussel, 12 juni 2011

Razende machines, beukende persen, verpletterende boren, reuzachtige computers en oprijzende rookpluimen, ... Neen, wij stonden niet onder invloed aan de band met de nachtploeg van Ford Genk, maar gingen gewoon naar de show van Amon Tobin in de AB en stonden aan de grond genageld door het visuele spektakelstuk dat daar te zien was.

Dat de Braziliaanse geluidskunstenaar zijn muziek maar wat graag met visuals te vermengt was al lang bekend. Tobin is al jaren hoofdleverancier van soundtracks voor videogames, documentaires en programma's zoals Top Gear en heeft veel fascinerende videoclips op zijn naam staan.

Voor zijn nieuwe album 'ISAM' besloot het Ninja Tune-icoon een heel team aan te schrijven met de vraag om een show voor hem uit te tekenen. Zij produceerden visuals die met twee krachtige beamers op een torenhoge kubusconstructie geprojecteerd zouden worden.

Die visuele krachttoer was vrij exclusief want na Montreal en Berlijn deed de show Brussel aan, nadien volgen voorlopig enkel Amsterdam, Parijs en Londen. Echt pionierswerk is het niet:  collega's DJ Shadow en Cut Chemist stonden bijvoorbeeld jaren geleden ook al met een eigen concept in de AB en de eerste toert momenteel zelf rond met zijn Shadowsphere-project, maar wat Tobin vanavond in de steigers had staan was nog zeker twee niveaus hoger.

Centraal stond uiteraard Amon Tobin's nieuwe plaat 'ISAM', meer een grote geluidscollage dan een plaat, met sfeervolle samples en klanktapijten uit alle uithoeken van de wereld. Het begon indrukwekkend: de visuele show was tot in de puntjes uitgewerkt en sloeg je met verstomming, maar met daar bovenop het 'ISAM'-trio Journeyman, Piece of Paper en Wooden Toy wist je even niet waar je het had. De video's varieerden van sterrenstelsels, machines, rookpluimen, ruimteschepen tot omver tuimelende kubussen, maar het was vooral knap hoe alles haarscherp klonk en synchroon verliep met de muziek.

Een van de hoogtepunten was Bedtime Stories, dat gepaard ging met wat meetkunde. Die song is een ware transformer: hij begint toepasselijk met een melodie van een opdraaiknuffeldier dat boven een kinderwieg bengelt, maar ondergaat al gauw een metamorfose tot iets monsterachtigs dat je een pak slaag van jewelste geeft.

Het ook al nieuwe Lost and Found was een zeldzaam rustpunt en bovendien prachtig uitgewerkt: de koele en donkere kubusconstructie kreeg nu een warme geelrode gloed mee, net alsof je collectief voor een groot kampvuur stond.

Nadeel van zo'n visuele klapper was dat de muziek wel ten dele naar de achtergrond verschoven werd. Dat was goed te merken toen, tegen het einde van de set, de rollen werden omgedraaid. De visuals werden wat minimalistischer en Amon Tobin, die zelf heel de avond zat opgesloten in een cocon van twee op twee meter, trok even stevig door met onder andere een geüpdatete versie van  Four Ton Mantis uit 'Supermodified'.

Omstreeks half elf liep het schouwspel ten einde, tot groot ongenoegen van de fans die het vroege sluitingsuur van de AB niet wisten te appreciëren. Bij het buitengaan schemerde het pas en was het even de ogen uitwrijven om terug de reële wereld in te stappen. Het is Amon Tobin gelukt om een postmoderne wereld op maat van zijn digitale klankenpallet en geluidssnippers te visualiseren . Graag zien we hem deze oefening overdoen, maar dan misschien met het beste van zijn backcatalogue.