American Music Club, Blaudzun - Er zijn nog zekerheden
Handelsbeurs, Gent, 18 januari 2009
Het zijn verwarrende tijden: beurzen die nu eens stijgen, dan weer dalen, banken die het goed doen, andere die een internationale crisis veroorzaken. Hopelijk kon American Music Club in de Handelsbeurs – hoe ironisch de naam van een concertzaal kan klinken – voor enige stabiliteit zorgen. Gelukkig zijn er nog zekerheden in het leven: de band van Marc Eitzel overleeft al 26 jaar in de harde muziekbusiness en woensdagavond toonden ze waarom. Of om in de termen van de economie te blijven: de aandelen van Blaudzun en American Music Club zijn flink gestegen.
Vrolijk kindergejoel kondigt het eerste liedje van de support act aan. Wanneer dat ten einde is, prevelt Johannes Sigmond een snel “goede avond” en begint hij met een vaart aan het volgende lied. Het is de eerste keer dat Blaudzun in België optreedt: ze willen zich dan ook bewijzen. Hoewel de band uitsluitend uit Nederlanders bestaat, zouden onwetenden gokken dat ze uit Zuidoost-Europa afkomstig is. Dat komt vooral door het uiterlijk van de zanger, die met zijn zwart haar en nog donkerdere baard op een magere versie van Luciano Pavarotti lijkt. En dan vergeten we de dikke brilglazen nog te vermelden.
Zijn stem beschrijven is echter veel moeilijker. Al bij de eerste noten valt zijn aparte stemgeluid op: Sigmond zingt bij momenten zo hoog dat het ons verbaast dat zijn opvallende brilglazen niet breken. Bij liedjes als Blindspot en Loveliesbleeding denken we spontaan aan Thom Yorke. Een gewaagde vergelijking, maar we durven hem toch met enige zekerheid maken. Laat ons kort zijn: Blaudzun is het waard om je spaarcentjes aan uit te geven in de Ancienne Belgique, op 29 oktober.
American Music Club krijgt lofzangen van Pearl Jam, Radiohead en REM, maar toch is de band altijd zichzelf gebleven. Zo is het niet verwonderlijk dat de bandleden ook zelf hun materiaal op- en afruimen. Het eerste wat Marc Eitzel doet, is de stoel waar Sigmond op zat aan de kant schuiven. Daarna begint de groep aan What The World Holds Together.
Het concert komt wat traag op gang, maar dat is mierengeneuk. Eitzel lijkt met al zijn gevloek niet alleen op een broer van Noel Gallagher, maar hij geeft samen met de vier andere bandleden ook het beste van zichzelf, alsof het hun laatste optreden ooit is. En geef toe, wat is er mooier dan muzikanten te zien zwoegen opdat jij een leuke avond zou beleven? De meest beweeglijke - of noem het ietwat hyperkinetische – persoon van de avond is Marc Eitzel zelf, die ons met zijn enthousiasme aan Roísín Murphy doet denken.
Alles aan het concert klopt: er is interactie met het publiek en niet overdreven en energieke liedjes zoals If I Had A Hammer en Animal Pen worden zonder enige bruuske overgangen afgewisseld met ballads als The Stars en All My Love. Een absoluut hoogtepunt is Windows Of The World, waarbij Eitzel zo overtuigend zingt, dat je je op de ter ziele gegane WTC-torens waant. Na een encore komt Eitzel nog op zijn eentje The Sleeping Beauty zingen. Eerst met gitaar, maar al snel gaat hij a capella verder: een perfecte, intieme afsluiter.