Alt-J - Nog groeimarge

Vorst Nationaal, Brussel, 7 februari 2015

Alt-j kwam na hun tot cultplaat verheven debuut sterk terug met ‘This Is All Yours’, maar overtuigde ons (nog) niet volledig. Rock Werchter kondigde alt-J wel als vierde grote naam aan, na de Foo Fighters en Muse. “Drie jaar terug speelden we in de Botanique voor veertig man, er is nogal wat veranderd”, zei de toetsenist in Vorst. Is alt-J klaar om met de groten mee te spelen?

Verrassende start, maar …

Alt-J opende verrassend. Rode verlichting vulde Vorst op de eerste tonen van topper Hunger of the Pine. We waren onmiddellijk enthousiast. Joe Newman zette aan, maar zijn stem klonk te breekbaar voor het tot de nok gevulde Vorst. Even later barstte het nummer open. De sample van “female rebel” Miley Cyrus werd er tevergeefs bijgehaald, haar girlpower kon de meubelen niet meer redden.

Alt-J greep terug naar twee nummers uit ‘An Awesome Wave’ en dat werkte. Onze honger naar meer werd gestild en de band kreeg er hoorbaar meer zin in. Left Hand Free, een enthousiast bluesy poprocknummer, liet de hele zaal shaken. Het nummer is een vreemde eend in de bijt van alt-J en zou volgens sommigen een misser zijn. Maar hé, het swingt. En “de jeugd” die kwam kijken wil dansen. Dat mag op een band die vooral gelaagde nummers maakt, of niet soms?

De sproeten doen het

Joe Newman zong al overtuigender dan in het openingsnummer, maar ons helemaal inpakken deed hij nog niet. Oplossing: in meezinger Mathilda liet hij het publiek graag overnemen. Alt-j nam ons in z’n nummers mee naar verre droomwerelden, maar breidde nergens een staartje aan. Elk nummer werd netjes afgewerkt zoals op de plaat. Geen fantasietjes, gewoon spelen jongens. Daarnaast was de lichtshow eerder eenvoudig voor een grote zaal als Vorst. De muziek moest voor zich spreken.

En dat deed ze ook. De hit Every Other Freckle zette de zaal voor de eerste keer helemaal in vuur en vlam. Of we ons lief zo graag zien dat we “haar willen oplikken als een binnenstebuiten gekeerd zakje chips” moeten we nog eens overdenken. Maar een nummer dat onder kletterende drumritmes opbouwt naar lieflijke zingende bosnimfen en eindigt in een losgeslagen gitaarmelodie en gepassioneerde zang, dát is de gekheid waar we van houden.

Alt-J gooide snel wat olie op het vuur met het magistrale Taro, een nummer dat na een levenslustige gitaarriedel langzaam tot rust komt met violen en zachte oeh-oehs. Ook hier toverde de drummer ritmes uit zijn drumstokken als een volleerde magiër, wat een talent. Warm Foothils zorgde voor een aangenaam moment van rust, maar de band kan beter. Dit was niet toevallig een nummer van de nieuwe plaat.

Inpakken en wegwezen

Bij The Gospel of John Hurt werd het volume eindelijk de hoogte in gejaagd voor de mensen die naar de balkons verwezen waren. Alt-J speelde goed door en pakte de zaal helemaal in. Maar net zoals de opbouw van hun nummers je soms verdwaasd achterlaat, trokken ze onmiddellijk daarna de coulissen in.

Alt-J kwam terug en nam ons mee naar Nara, een Japanese stad waar herten vrij rondlopen en een hoogtepunt op de nieuwe plaat. Ook live pakt het nummer ons in. Afsluiten deed de band met hun klassieker Breezeblocks. “Please don’t go, I love you so”, werd door het hele publiek lustig meegekweeld. Deze afsluiter blijft een krak en zal nog menige festivalweide doen ontploffen.

In een bunker als Vorst konden we niet volledig opgaan in alle melodieën, ritmes en ideeën van alt-J. De band speelde ons niet van in het begin plat, maar eindigde wel in staande ovatie. Hun groeimarge zullen ze tegen Werchter zeker ingehaald hebben. 

(RB)