Alt-J - Vermoeide revelatie
Ancienne Belgique, Brussel, 7 november 2012
De revelatie van 2012. Het zal je maar overkomen. Want plots zijn daar een hoop verwachtingen waar je aan moet voldoen, zeker als het op live shows aankomt. En dan win je plots de Mercury Prize en worden die verwachtingen plots nog hoger gespannen.
Alt-J heeft dan ook alles in huis om de revelatie van 2012 te zijn. Het hele plaatje klopt. Vier nerds die elkaar ontmoeten op de universiteit van Leeds. Drie van hen studeren kunst en de vierde Engelse literatuur. Ze beginnen samen een beetje te prutsen en hup, voor ze het goed en wel doorhadden was debuut ‘An Awesome Wave’ daar. Op dat debuut wordt het ook snel duidelijk dat dit geen dwazen zijn. De teksten staan vol literaire referenties en ook de muziek zelf steekt ingenieus, maar toch weer gemakkelijk verteerbaar in elkaar.
Dat laatste bleek ook in de AB. Al van bij opener Intro (met die zalige, herkenbare gitaarlijn als opener) klonk Alt-J bijzonder strak. Veel strakker dan deze zomer tijdens hun glorietocht op Pukkelpop. Hun muziek, bestaande uit vele kantjes en hoekjes en dikwijls onvoorspelbaar, klonk vanavond opvallend helder en clean.
Bij het knappe a capella Interlude I kwam het grootste euvel om deze avond legendarisch te maken boven: de stem van zanger Joe Newman was duidelijk nog niet bekomen van de afterparty van de Mercury Prize. Het was echter pas bij Dissolve Me dat het voor het eerst ook echt pijnlijk ging klinken. Daarmee werd ook wel de aandacht gevestigd op het belang van dit vocaal instrument en het typische stemgeluid van Newman.
Niet enkel de stem van Newman leek trouwens moe, de hele band gaf geen al te frisse indruk. Het leek bij momenten alsof het publiek van de kleine AB Club (die overigens in een mum van tijd uitverkocht was) er meer zin in had dan de band zelf. Desalniettemin maakte Alt-J een goede beurt. De drums in Breezblocks klonken verpletterend, de bassen in Fitzpleasure verpulverend en ook Tessellate klonk zoals het hoorde. Maar daar wringt hem ook net het schoentje: er werd haast niet afgeweken van de studioversies. Nochtans zou men van zo’n avontuurlijke band toch ook live wat meer experiment verwachten.
Naast Hand-Made, de wat slappe eerste bis, was er slechts één ander nummer dat niet uit ‘An Awesome Wave’ kwam: een mash-up van Slow van Kylie Minogue en Still Dre van Dr. Dre. Onverwacht, maar onvergetelijk en (naast afsluiter Taro) een absoluut hoogtepunt. Wat ons betreft mag Alt-J een hele plaat vol mash-ups maken.
De slotsom voor één van de meest gehypte optredens van het jaar is dus niet onverdeeld positief, maar wat vanavond vooral gebleken is, is dat hier een band stond met een werkelijk unieke sound (wat anno 2012 geen evidentie is) en die barst van de mogelijkheden en ambities. Nu ze enkel nog zien waar te maken.