Aloe Blacc - Enter the Soul Train
Vooruit Kunstencentrum, Gent, 19 oktober 2010
Wie in de jaren zeventig en tachtig ook maar iets wou te weten komen over black culture moest afstemmen op Soul Train. De laatste trends in de soulmuziek, maar ook in de r&b, disco, funk en hiphop kwamen aan bod. Elke aflevering kwam een grootheid uit de black music wat nummers spelen en over zijn leven vertellen. Tijdens de legendarische Soul Train Line werden twee rijen gevormd waartussen dansers de nieuwste mode en dansstijlen showden. Wie zich niet meteen een beeld kan vormen moet hier maar eens een kijkje nemen.
Of je kon ook naar de Vooruit afzakken voor het optreden van Aloe Blacc. De man is wereldberoemd geworden met zijn hit I Need a Dollar, maar heeft daarnaast een heel oeuvre aan soul, hiphop en funk. Een tot de nok gevulde Vooruit, waarvan drie vierde enkel kwam voor dat ene nummer, overtuigen zou andere koek worden.
Aloe Blacc, stijlvol getooid in een seventieskostuum, liet het alleszins niet aan zijn hart komen en opende furieus. Bij deze meteen al een eerste pluim voor zijn band, die ook de rest van de avond voor kippenvelmomenten zouden zorgen. Intense saxofoonsolo's verbroederden met funky basslijnen en stevig gitaarwerk. De toetsenist speelde zichzelf vingerreuma en viel bij momenten net niet van zijn krukje.
Blacc ijvert naar harmonie en groepsgevoel, dus werd iedereen bij het spektakel betrokken. Het publiek mocht zelf een ritme in elkaar klappen, waarop de band dan wat improviseerde. De zanger zweepte zijn publiek op met oneliners en hij slaagde er zelfs in een mini-Soul Train Line te scheppen. Bij I Need A Dollar ging het dak er uiteraard af, maar ook de soulcovers van Green Days Paranoid, Stings Walking On The Moon en California Dreaming van The Mamas & The Papas mochten er zijn.
Met een bloedmooie cover van Billy Jean en wat trager werk genre I'm Beautiful liet de soulman het publiek wat op adem komen, maar na dik anderhalf uur kwam de soultrain wel heel abrupt tot stilstand. Aloe Blacc wil met zijn muziek een boodschap doorgeven en dat siert hem, maar een half uur lang aan een heel traag tempo overdonderd worden door een gospelpriester die voortdurend in herhaling viel, was net iets te veel van het goede. Weg sfeer en partyvibe. Ook de bisnummers konden geen redding brengen.
Voor de hoofdact was er trouwens een showcase gepland voor het kleine en behoorlijk jonge label On Point. Delv!s en Up High Collective presteerden bijzonder goed, maar wat J To The C & The Bad Mothas brachten was fenomenaal. Zat Shakespeare in de zaal, hij had een nieuw meesterwerk geschreven. Belgisch talent om in de gaten te houden!